Wat is er toch aan de hand?

28 mei 2020

Een vriend van ons die werkt met kansarme mensen, vertelt dat hij geregeld mensen ontmoet aan wie de hele coronacrisis volledig voorbij is gegaan. Ze begrijpen niet waarom het wekenlang zo rustig was in de stad. Ze vragen zich verwonderd af waarom er opeens zoveel mensen met een mondmasker rondlopen.

Ik vind het eerst moeilijk te geloven dat zoiets kan. Op elk nieuwskanaal word je overstelpt met coronanieuws, nu al maandenlang. Iedereen die je hoort of ziet, praat erover. Hoe kan iemand dat allemaal gemist hebben?

Maar dan realiseer ik me dat je perfect door het leven kunt gaan zonder het nieuws te volgen. Zonder kranten, radio, tv of sociale media. Wie bezig is met het regelen van onderdak of de dagelijkse zoektocht naar voedsel heeft geen tijd en energie over voor andere problemen, ook al zijn die misschien groter. Wie al zijn vindingrijkheid moet inzetten voor het oplossen van een lekkende waterleiding of het vinden van een tijdelijk baantje, kan zich niet druk maken om social distancing of een late levering van mondmaskers. Zelfs ziek worden van corona klinkt dan niet bedreigender dan al die andere mogelijke gevaren die altijd op de loer liggen in het leven.

Het doet me denken aan de sociaal assistente die onze pleegzoon moest begeleiden om zijn medicatie dagelijks trouw op hetzelfde tijdstip in te nemen. ‘Bijvoorbeeld nadat je je tanden hebt gepoetst’, zei ze behulpzaam. Waarop wij haar uit de droom hielpen: ook dat was iets waar pleegzoon nooit de juiste regelmaat in had gevonden.

We zagen haar schrikken en beseffen: er zijn dus mensen die niet elke dag hun tanden poetsen. Zo zijn er ook mensen die nooit het journaal volgen. Die nauwelijks de verkeers- en andere regels kennen en op goed geluk een beetje doorheen onze maatschappij laveren. De groep is groter dan we op het eerste zicht denken. Het is meestal geen onwil, maar eerder onmacht.

Misschien moeten we daarom onze regels niet nodeloos ingewikkeld maken. Zodat zoveel mogelijk mensen meekunnen. Want overleven en samenleven kunnen we alleen met zijn allen.

(Afb. van Micea Iancu via Pixabay)