Zelden was onze vasten zo radicaal

29 maart 2020

In het verleden heb ik weleens stiekem gewenst dat onze vasten wat meer gedeeld zou worden in de brede maatschappij. Een beetje zoals de ramadan, waarvan iedereen plots op de hoogte bleek en waarvoor veel mensen het grootste respect hadden. Hier en daar begonnen er op de werkvloer zelfs mensen mee te doen met hun moslimcollega’s.

Maar, zoals het sprookje van de visser en zijn vrouw al duidelijk maakt, je moet uitkijken met wat je wenst. Want nu het echt erop lijkt dat de hele wereld mee in een periode van vasten en quarantaine is gedoken, deins ik toch wat geschrokken achteruit. Zo heftig hoefde het nu ook weer niet. Met een beetje begrip en sympathie was ik al heel blij geweest 😉

Want de hele wereld doet dit jaar noodgedwongen mee aan onze vasten. Met dichte winkels en restaurants is soberheid dagelijkse kost. Geen files meer, het werk vaak op een wat lager pitje, geen ochtendstress om onszelf en kinderen tijdig de deur uit te krijgen. Geen FOMO (fear of missing out), want alle voorstellingen en groepsactiviteiten zijn afgelast en bioscopen en musea gesloten. We moeten ons wel terugplooien op de essentie: omgaan met onszelf en onze naaste naasten. Nadenken over wat er – nu zoveel wegvalt – nog toe doet. Ons keren naar onze schepper en onze zorgen in zijn handen leggen. Dingen ontdekken die we haast vergeten waren.

We zien opeens elk nieuw knopje of blaadje in ons tuintje of bij onze kamerplanten. We zoeken vreugde in kleine dingen: de zon door het raam, een kopje thee samen met de buren, elk in ons eigen tuintje, een berichtje naar vrienden en familie op afstand om te horen hoe het met hen gaat, een appje van de kleinkinderen.

Inkeer en solidariteit, daarom draait het in onze vasten. En beide ingrediënten zijn ruimschoots te spotten tegenwoordig. Nu we veel meer dan vroeger aan ons huis en de kleine omgeving zijn gekluisterd, leven we vanzelf wat meer mindful. Al brengt het dicht bij elkaar leven natuurlijk ook zijn eigen stress mee.

Ook van solidariteit kun je overal proeven. Mensen openen hun hart voor oudere buren, ze verzinnen veilige activiteiten om de moed erin te houden, ze slaan massaal aan het mondmaskertjes naaien. Velen gaan helpen waar nood is, ook al lopen ze daarbij zelf gevaar.

De kerken zijn leeg, maar ook binnen parochies groeien initiatieven om online samen te bidden of een zieke vriendin met een zoomsessie te bezoeken.

Zelden was onze vasten zo radicaal. Zelden keken we zo sterk uit naar nieuw leven. Voor alle mensen die van dichtbij de ziekte meemaken en voor allen die het beste van zichzelf geven om alles in goede banen te leiden.

Of we helemaal anders gaan leven na de coronacrisis, durf ik te betwijfelen. Ook na de vasten komt er niet altijd veel terecht van onze goede voornemens. Al blijft er meestal toch wel iets van hangen. We leven op hoop. Alle beetjes helpen.

(Kerknet.be 29 maart 2020, afb. van HeungSoon via Pixabay)