Zwaartekracht

27 oktober 2022

‘Laat de zwaartekracht maar werken’, zegt mijn kinesitherapeut. Ok, denk ik. Ik voel hoe mijn schouders langzaam maar zeker naar beneden zakken. Mijn kuiten worden zwaarder en zelfs mijn wangen gaan hangen.

Zit ik onbewust de hele dag strijd te leveren tegen de zwaartekracht? Die is dan al bij voorbaat verloren, want van de aarde komen we toch nooit los. Hoe hoog we ook springen, we komen altijd weer met onze voeten op de grond.

Ook al beweeg ik mij meestal voort op geplaveide wegen, asfalt, beton en kasseien, toch ben ik een aardmens. Gras onder mijn voeten, een rulle zandweg in de zomer, vettige modder in een natte herfst, de harde bevroren richels van een fietsspoor op een veldweg, ik weet precies hoe het voelt onder mijn voeten.

Wandelen, stappen, te voet over het aardoppervlak gaan, het blijft een bijzondere manier om te ervaren dat we mens zijn. Om de proporties te voelen en dus onze plaats te kennen, letterlijk en figuurlijk: hoe lang het duurt om een kilometer te stappen, hoe we gaan hijgen als de helling steil is, hoe onze voetzolen dwars gaan staan als we omlaag willen.

En altijd werkt de zwaartekracht. Die houdt ons bij ons nekvel om ons niet te laten wegvliegen. Tenzij in onze gedachten.

Na de oefening kom ik langzaam overeind. Mijn spieren weerstaan de zwaartekracht en maken er tegelijk gebruik van, zoals ze dat al jaren doen, mijn leven lang.

Ik laat de zwaartekracht werken. Maar ik koester de lichtheid van mijn dromen.

(Afb. van Khusen Rustamov via Pixabay)