Zwaartekracht
31 mei 2022
Een kind leeft al maandenlang voordat het zichtbaar is. Het schommelt en dommelt, het draait en het graait, het sabbelt en slaapt in de groeiende buik van zijn mama. En als het geboren is, blijft het nog een beetje van die andere wereld, die geheimzinnige plek waar we allemaal gewoond hebben, maar die we toch bijna vergeten zijn.
Af en toe kun je dat zien. In de peilloze diepte van de donkere oogjes, in het ballet van de kleine vingertjes, in de vluchtige glimlachjes als het slaapt.
Beetje bij beetje wordt het kind meer en meer één van ons. De droomwereld vóór de geboorte verdwijnt. Het kind wordt een mens onder de mensen. Verdriet dat reageert op een stem. Honger die gestild wordt door melk. Lachen als je kriebelt in het buikje. Iets willen pakken en blij zijn als dat lukt.
Maar als de baby slaapt, zie je soms nog heel even de toverkracht van vroeger. Een armpje dat recht omhoog steekt als het kindje plots in slaap valt. De zwaartekracht heeft er nog geen vat op.
Die allesomvattende kracht waaraan wij allen levenslang onderhevig zijn, die aan ons trekt als we struikelen, die op onze schouders drukt als we iets zwaars omhoog sjouwen, geeft nog even vrijaf aan de baby.
Niet lang meer, maar nog een paar maanden of weken mag hij zweven en dromen dat hij vliegt. Zoals hij later nooit meer zal kunnen. Al blijven we ernaar verlangen.
(Afb. van Picsea via Unsplash)