Halverwege de actie

13 juli 2025

Vroeger vond ik het bijna onverdraaglijk als ik las dat iemand van ouderdom gestorven was in 1942 of 1943. Die mensen hadden zich natuurlijk grote zorgen gemaakt, en misschien zelfs familieleden of bezittingen verloren in de tweede wereldoorlog. Maar ze zouden nooit weten dat er uiteindelijk vrede kwam en dat alles zou heropgebouwd worden.

Pas nu ik zelf zeventig ben, weet ik dat het mij net zo zal vergaan. De gevaren voor onze planeet zullen zeker nog niet bedwongen zijn tegen het einde van mijn leven. Overal nemen bot geweld en straffeloos machtsmisbruik toe en wordt het recht van iedereen en de zwaksten eerst met voeten getreden. Ik zal ouder worden en sterven en ik zal niet weten of die trend weer wordt omgebogen, of de wereld opnieuw meer zal afstevenen op verbinding of niet. Ik vind dat verschrikkelijk.

Tegelijk besef ik dat het altijd zo geweest is. Onbewust ging ik er blijkbaar van uit dat je op het einde van je leven tot een afgerond geheel zou komen, dat je nog een paar losse eindjes kon wegwerken en dan vredig je ogen sluiten voor het einde. Maar het moeilijke van sterven is misschien juist dat het altijd midden in de actie valt. Dat je nooit weet hoe het verder gaat, met je liefsten en met de wereld om je heen. Dat je alles en iedereen moet loslaten en erop vertrouwen dat de mensen die na je komen, er op hun manier het beste van zullen maken.

Op dat vlak heb ik dus nog wat werk aan de winkel. Hopelijk krijg ik daar van het leven de tijd voor. Anders schrijf ik me in voor een snelcursus. En ondertussen neem ik een bad van bloemen, vogelzang en zachte zon op mijn huid. Ik laaf me aan schilderijen vol licht en leven en ik leun tegen de mensen die me lief zijn. Gelukkig is het leven vol troost.

(Otheo.be, Photo by Nick Karvounis on Unsplash)