Vakantie in het zuiden

1 juli 2025

Twee dagen oefenen met je pols voordat je de waaier weer achteloos kunt laten wapperen.
Smullen van een cavaillon-meloen die echt uit Cavaillon komt.
De krekels pas opmerken als ze ’s avonds stoppen met sjirpen.
In elke stad en elk dorpje over een straat lopen die ook weer Rue Jean Jaurès of Avenue Léon Gambetta  heet.
Na drie dagen automatisch aan de schaduwkant van het plein gaan lopen.
Kijken naar de zee of de bergen en niet helemaal kunnen vatten dat wat je ziet, echt is.
Je afvragen of het pijn doet, die vlekken op de stammen van de platanen.
Blij worden van de kleuren en de vrouwen op een tentoonstelling van Niki de Saint Phalle.
De mug verwensen die je heeft gebeten net onder het riempje van je sandaal.
Zonnemelk smeren op al je blote onderdelen, telkens opnieuw.
Vergroeid raken met je zonnehoed.
Je afvragen hoe het hier zou zijn in november of in februari.
Merken dat het in dit land heel gewoon is dat mensen elkaar begroeten bij het in- en uitstappen van de lift in de parking.
Ronddwalen in de supermarkt en hier en daar iets herkennen.
Glimlachen omdat baby’s hier op exact dezelfde manier huilen als bij ons, en vriendinnen op precies dezelfde manier lachen.
Op een bankje zitten onder een boom en geen enkel plan hebben om ooit nog iets anders te doen.
Je armen tot je ellebogen in het water bij de fontein stoppen.
Proeven van tomaten die smaken zoals tomaten bedoeld zijn.
Het huis van Nostradamus bezoeken en beseffen dat fake nieuws van alle tijden is.
De bomen, bergen en abrikozen proberen te zien zoals Cézanne ze zag.
Een 15^de -eeuwse piëta bewonderen in een kerk, vlak voordat de koster de kerk afsluit voor de siësta.
De ondergrondse plek zien waar mensen al eeuwen komen bidden tot Maria Magdalena.
Hopen dat je dit alles in de envelop van je geheugen kunt stoppen en mee naar huis nemen, voor op donkere winterdagen.