De spiegel

10 juli 2025

Een vriendin van mij heeft in haar hal een spiegel, achteraan, tegenover de voordeur. Als je bij haar aanbelt en ze opent de deur, zie je in de verte iemand bewegen. Je hersenen werken een beetje vertraagd, want je richt je in eerste instantie op de vriendin aan de deur. In je ooghoek zie je iemand die je vaag bekend voorkomt, zelfs verdacht vertrouwd, zowel in houding als in manier van doen. Je ziet de persoon met het hoofd bewegen en praten en dat ziet er verrassend natuurlijk uit. Tot alles op zijn plaats valt in je hoofd en je je met een glimlach realiseert, dat je je eigen spiegelbeeld ziet, daar in de verte.

Het is verrassend om jezelf heel even te zien als een buitenstaander, een toevallige passant, druk bezig met het eigen leven.

Zo kreeg ik onlangs een vriendschapsverzoek op Facebook vanwege een van mijn valse profielen. Met een gemanipuleerde foto van mezelf keek ze me glimlachend aan. Een ogenblik stond ik op het punt om eropin te gaan. Wie wil er nu geen vriendjes zijn met zichzelf? Wie weet zou ik nog iets bijleren… Ik heb het niet gedaan. Ik wil geen nepprofielen aanmoedigen.

Maar het blijft een interessant denkspoor. Zou ik mezelf leuk vinden als ik me nietsvermoedend tegenkwam? Zou er een klik zijn, vanwege wellicht talloze gemeenschappelijke interesses en overtuigingen? Of zou ik eerder vriendschap sluiten met iemand met complementaire eigenschappen? Zou ik mezelf misschien nogal saai vinden of te gesloten of een beetje te drammerig of te prikkelbaar? Het blijft een vraag.

Je hoort mensen weleens zeggen dat ze zichzelf zijn tegengekomen, als ze een diepgaande ontwortelende ervaring hebben meegemaakt. Dat is me tot nu toe bespaard gebleven. Als mijn vriendin niet kijkt, geef ik mezelf voortaan een knipoog daar in haar halspiegel. De rest zal ik gewoon in mijn eentje moeten doen.

(Photo by Karl Solano on Unsplash)