1 april
1 april 2020
Nu het leven elke dag steeds meer lijkt op een slechte grap, is het moeilijk om nog mee te doen met de tijdelijke waanzin van 1 april. Waar is de tijd dat we ’s ochtends op het journaal te horen kregen dat er voortaan een andere tijdzone zou zijn in Vlaanderen en in Wallonië? Of dat je met de dozen van de blauwe onlinegigant vanaf nu zonne-energie kon opwekken? Of dat je een vergunning moest hebben om je haag te snoeien en dat je die op het gemeentehuis kon gaan ophalen? Of dat je op de website van de overheid mijngezondheid.be voortaan ook je levensverwachting kon berekenen?
Dat is allemaal lang niet zo gek als wat we vandaag allemaal zonder morren al wekenlang meemaken. Dat we elkaar niet mogen naderen tot op minder dan anderhalve meter. Dat we best niet meer gaan zitten op de banken in het park. Dat we onze handen moeten wassen nadat we de krant uit de brievenbus hebben gehaald. Dat we niet met meer dan drie tegelijk naar binnen mogen bij de bakker. Dat kinderen wekenlang niet naar school gaan, niet omdat ze niet willen, maar omdat de scholen gesloten zijn. Dat we woonzorgcentra barricaderen met dranghekken en rood-witte linten zodat er zeker niemand binnen kan. Dat er even geen wc-papier meer te vinden was in de wijde omtrek. Dat we dus allemaal noodgedwongen een beetje gek geworden zijn. Het zouden allemaal perfecte aprilgrappen zijn geweest. Helaas zijn het geen grappen, maar de nuchtere werkelijkheid van vandaag.
Je moet al iets ongelooflijks strafs uit de kast halen om vandaag nog iemand ergens te laten intrappen. Misschien iets als: vannacht is het coronavirus verslagen door een invasie van aliens in oranjegele ufo’s. In alle stadsparken groeien opeens bomen met openbarstende knoppen waaruit mondmaskers tevoorschijn komen, zoveel als je maar wilt. Wetenschappers ontdekten bij toeval dat iedereen die speculaaspasta eet, immuun wordt voor het virus. En zo kan ik er nog wel een paar bedenken. Aprilgrappen waarvan ik zou hopen dat ze voor één keer waarheid zouden worden.
Elke ochtend, ook vandaag op 1 april, hoop ik een fractie van een seconde dat het allemaal niet meer dan een nare droom was, een wel erg smakeloze aprilgrap. Maar ook vandaag moet ik toegeven dat het echt is. Samen met alle andere mensen van over de hele wereld leven we tijdelijk in een soort nachtmerrie. Aprilgrappen lijken al gauw op galgenhumor in deze tijden. Ons lachen heeft steevast een bitter randje. En voor een goede aprilgrap heb je een luchtige achtergrond nodig.
Volgend jaar doen we het weer. Hoe flauwer, hoe beter. Beloofd? We hebben een heel jaar tijd om ons voor te bereiden.
(Afb. van Skeeze via Pixabay)
Hoediejedatoch? Weer geweldig verwoord!
Herkenbaar, en toch heel persoonlijk. Ja, mijn beleving staat hier tegelijk dicht bij én mijlenver vanaf. Een nachtmerrie waaruit je elke ochtend wakker wordt, met moment van protest? Ik ben ervan overtuigd dat ook voor jou de vele voordelen van dit eindelijk echte gevaar, deze werkelijke bedreiging en de algemene Reset die eruit volgt, uur na uur, (spoedig) zult waarnemen en zult weten te beschrijven. Ik kijk er naar uit; terwijl ik zelf met die opgave worstel. De eerste vruchten zijn al te zien via mijn profiel op Facebook en in groepen zoals #postcorona movement.