A Girl with a Plan

29 november 2022

Ouder worden is steeds meer dingen leren negeren. Of dat een goede of een slechte evolutie is, laat ik in het midden. Maar kleinzoon hoort en ziet veel dingen die voor mij achtergrond zijn geworden.

Zo reageerde hij onlangs verontwaardigd op een radiospot van Plan België. Misschien was het de kinderstem die zijn aandacht trok.

Een klein meisje zegt daarin boudweg dat ze naar school wil gaan, op eigen benen wil staan en trouwen met wie ze wil. Veerle Baetens vertelt dat ze dat plan steunt. En dan komt de slogan ‘Steun meisjes met een plan.’

‘En jongens dan?’ roept kleinzoon uit. ‘Waarom alleen meisjes?’ Hij vindt het hoogst onrechtvaardig dat ze daar op de radio zo onomwonden voor uitkomen. Discriminatie van de zuiverste soort! Zijn meisjes dan meer waard dan jongens? Mogen jongens misschien niet naar school gaan?

Ik begrijp zijn onbegrip. Waar begin ik als ik hem dit goed en genuanceerd wil uitleggen? Bij de emancipatiestrijd van vrouwen in de vorige eeuw? Of nog veel langer geleden? Bij de feiten over de verschillen in kansen tussen jongens en meisjes wereldwijd? Bij de verhalen over gedwongen huwelijken en kindbruidjes? Bij de cijfers over de verdeling van huishoudelijk werk tussen mannen en vrouwen in ons land in deze tijd? Of voert dat me te ver?

Ik besluit me te beperken tot hoe het hier was, niet langer dan enkele decennia geleden. Als arme mensen noodgedwongen moesten kiezen wie van hun kinderen mocht studeren, kozen ze voor de jongens. Die werden kostwinner en waren dus de kost van een studie waard. Nog steeds worstelen vrouwen veel meer dan mannen met de combinatie werk en kinderen.

Meisje zijn, vrouw zijn, is altijd een beetje opboksen tegen wat voor jongens en mannen vanzelfsprekend is. Hier en zeker in armere landen.

Het zet kleinzoon aan het denken. Ongetwijfeld zal ik er binnenkort meer over horen.