Actievoerders

25 februari 2021

Wat hebben de baardige actievoerders uit de jaren ’60 gemeen met wie zich nu inzet voor het klimaat? Meer dan je zou denken.

Meer dan een jaar geleden – toen de dieren nog spraken en we nog met meer dan honderd mensen naar een bijeenkomst konden gaan – was ik op een meeting van de vereniging die onze gemeente tegen 2030 klimaatneutraal wil toveren. Er waren mensen uit allerlei hoeken: verkeersactivisten, buurtbewoners, voorstanders van alternatieve economie en autodelen, en noem maar op. Samen met één groot doel: in onze gemeente werken aan een leefbare en duurzame omgeving.

Half glimlachend dacht ik terug aan heel andere vergaderingen die ik had meegemaakt in een heel andere tijd. Toen ik studeerde, kwamen we samen over de rechtvaardige verdeling van rijkdommen, over basisdemocratie en het rapport van de club van Rome. We spiegelden ons aan basisgemeenschappen in Latijns-Amerika en hakten in op ‘het kapitaal’. We hadden allemaal lange, loshangende haren, even warrig als onze gedachten. Maar we waren overtuigd en strijdlustig, we wisten wat goed en kwaad was, en we verbeterden dagelijks de wereld. We hadden gedeelde idealen en zetten ons af tegen iedereen die alles bij het oude wilde laten. Ons amateurisme was een garantie van ons gelijk.

Hoe anders verliep de vergadering in onze tijd. Geen rokerig zaaltje maar een ruimte met achteraan heldere informatiepanelen. Geen baardige mannen met heftige stemmen vooraan, maar jonge, goedgeklede en verzorgde vrouwen en mannen. Geen spreker zonder begeleidende power point met grafieken, tabellen en maquettes die lieten zien hoe het zou worden. Alles verliep uiterst efficiënt, clean en professioneel.

In elke zin klonk minstens één Engelse of andere dure term: de roadmap, de circulaire facelift, crowdfunding, de facilitator, repair café’s en workshops. We kregen een overzicht van de werking van het afgelopen jaar, met de resultaten netjes opgelijst en een open zicht op de financiën. Naast veel andere dingen was er ook een budget voorzien voor communicatie.

Heel even dacht ik met weemoed terug aan onze studentenvergaderingen en het inefficiënte heen-en-weergepraat dat erbij hoorde. De tijden waren behoorlijk veranderd! Had deze cleane, uiterst professionele en ambitieuze ploeg nog iets gemeen met de boskabouters van toen?

Het antwoord kreeg ik later op de avond, bij de vragenronde. Want toen iemand uit het publiek de vraag stelde: ‘Is het genoeg wat hier gebeurt? Zullen we er op deze manier geraken?’, toen brak de jonge vrouw die de avond leidde opeens een beetje. De tranen sprongen haar in de ogen, terwijl ze eerlijk vertelde hoe ze dacht dat we ervoor stonden.

Het werd heel stil. Iedereen voelde de grote emotionele betrokkenheid en overgave van haar en haar medewerkers.

En ik herkende feilloos dezelfde drive, het gevoel van ‘we geven niet op, nooit, want dat kunnen we ons niet permitteren’. Net als toen werd hier gewerkt met de moed der wanhoop, soms tegen beter weten in. Net als toen werd elk klein resultaat gekoesterd als goud.

Vier of vijf decennia werden moeiteloos overbrugd. Want ook al ziet het er allemaal heel anders uit, de strijd voor een goede wereld voor iedereen gaat gelukkig verder, zonder ophouden.

(De Wereld Morgen 25 februari 2021, afb. van Markus Spiske via Unsplash)