Allemaal anders

2 november 2021

Leraars weten het allemaal. Ga om het even welke klas binnen en je ontmoet twintig of meer heel verschillende mensen. Elk met hun eigen kronkels en dromen. Met je eigen kinderen is het precies zo. Ook al krijgen ze grosso modo dezelfde opvoeding, ze reageren er elk heel anders op.

Elke mens is uniek. Dat maakt van elke ontmoeting een avontuur.

Pas de laatste jaren begin ik te beseffen dat dit niet alleen voor mensen geldt. De ene spin in mijn tuin weeft een onberispelijk net, de andere maakt er een rommeltje van. De ene merel fluit volop ook als ik vlakbij ben, de andere vlucht schichtig weg zodra ik de deur opendoe. De ene bij treuzelt en trippelt minutenlang vooraleer ze een bloem binnenwandelt, de andere stort zich roekeloos tussen de meeldraden. De ene koe kijkt je dom en onbewogen aan als je voorbijkomt, de andere snuift vriendelijk goedendag.

Zelfs planten hebben elk hun karakter. De esdoorn op onze stoep is een durver. Zijn blaadjes lopen al uit als zijn vriend, een paar meter verderop, nog kale takken toont. Als er lentevorst komt, moet hij dat bekopen met bevroren blaadjes en opnieuw beginnen. Maar als het meevalt, staat hij als eerste in het groen te pronken. Mijn ene cactus verrast me met een bloem, terwijl zijn zus op dezelfde vensterbank geen krimp geeft.

Vroeger dacht ik dat het een antropomorfisme was, maar inmiddels weet ik beter. Er zijn echt overmoedige en voorzichtige bomen. Er zijn sociale en verlegen merels. Er zijn blije en depressieve cactussen.

Net zoals bij mensen. Alleen met veel geduld kun je dat soms een beetje bijsturen.

(Afb. van Oldiefan via Pixabay)