Altaartjes

7 januari 2019

Ik woon in een oud huis in de stad, waar de verwarmingsbuizen zichtbaar over de muur lopen en waar de kier langs de voordeur zorgt voor gratis verluchting. Maar wat wel luxe is in een huis uit die tijd (het interbellum) is dat er op elke slaapkamer een wastafel staat met een spiegel. Alle kinderen konden bij ons thuis hun tanden tegelijk poetsen en er was geen file bij de badkamer.

Daarom ben ik altijd erg onder de indruk als ik bij vrienden in een modern huis terechtkom en de dubbele wastafels zie die nu vaak in badkamers staan. Ik beeld me in hoe het is om broederlijk naast elkaar te staan bij het (respectievelijk) scheren of opmaken. Het deed me ergens aan denken, maar ik wist niet goed wat.

Toen ik onlangs een oude kerk binnenliep, wist ik het opeens. In elke zijkapel stond een altaartje, met een schilderij erboven en een trapje ervoor. Er is een tijd geweest dat al die zijaltaartjes tegelijk werden gebruikt, als priesters elk hun misje deden, meestal zonder veel gelovigen in de buurt. Elk verdiept in zijn eigen gebeden en gebaren. Zonder te kijken naar wat de collega’s deden. Net als mensen nu doen in hun badkamers.

Elke tijd heeft zijn eigen altaartjes.