Amazing Grace

10 november 2019

Onlangs bekeek ik de film ‘Amazing Grace’ over een viering met Aretha Franklin. Of misschien moet ik zeggen, ‘beleefde’ ik de film, want ik werd anderhalf uur lang ondergedompeld in de sfeer van een groep zwarte gelovigen op een gospelviering. Een echt verhaal zit er niet in de film, alles draait om de opnames in een kerk, waar Aretha samen met het koor en de gelovigen uitzingt wat God voor hen betekent en hoeveel plezier ze daarin vinden.

Waar geloven voor ons eerder een cerebrale activiteit is, dus iets van onze bovenste tien centimeter, was dat daar helemaal anders. Wiegende lichamen, knikkende hoofden, instemming roepende stemmen, klappende handen, dansende voeten en heupen, het was er allemaal, de hele tijd. En dan die stem van Aretha en het gospelkoor, die je telkens weer de hemel in stuurde. Ook in de filmzaal hadden veel mensen moeite met stilzitten.

En heel vaak ging het over ‘grace’. Genade, heet dat in vertaling. Een vreselijk ouderwets woord inmiddels in onze tijden en streken. Alleen mijn kleinzoon gebruikt het nog wel eens als hij in een schijngevecht met een vriendje zijn overgave wil aankondigen.

Toch weten mensen ook hier en nu heel precies wat het is, al gebruiken ze de term niet. Iedereen weet dat lang niet alles te koop is. Dat de belangrijkste dingen in het leven je gegeven zijn. Dat die dingen, zoals liefde, vriendschap, waardering en vergeving je vaak overkomen. Dat je ze zelden zelf in de hand hebt. Dat je dankbaar mag zijn als je ze krijgt.

Overgeleverd zijn aan elkaars genade is dus lang niet zo erg als het klinkt. En als gelovigen kunnen we alvast oefenen met ons te wentelen in de genade die we elke dag van ons leven krijgen van God. Amazing Grace, zonder enige twijfel.

(Kerknet.be, 10 november)