Bang voor de toekomst?

12 februari 2019

‘Mijn vader kocht pas een auto, tweedehands, toen ik al twaalf was’, vertelt een vriend. ‘Wij moesten onze schoenen uitdoen als we instapten. Als je ziet hoe mijn kleinkinderen nu over de zetels klimmen…’

Als mijn generatiegenoten over hun kinderjaren vertellen, lijkt het soms alsof je in een historische serie verzeild bent geraakt. Terwijl we allemaal niet meer dan zestigers zijn.

‘Mijn oudste herinnering,’ zegt een andere vriend, ‘is toen ik uit de eerste of tweede kleuterklas kwam en om vier uur meteen naar het veld moest om te gaan helpen.’

Volwassenen speelden in die tijd nauwelijks met kinderen. Kinderen moesten urenlang werken. Maar hun omgeving was veel beschermder. Dat is nu allemaal anders.

Mijn vrienden zijn vaak bang voor wat hun kleinkinderen te wachten staat. Milieu, migratie, de vrede die bedreigd wordt, waar gaat het naartoe? Al het onheil in de wereld zal op hun schouders terecht komen, zo voelt het voor hen.

De zin die de engelen in de Bijbel bij elk contact met een mens uitspreken, is nog steeds van kracht: ‘Wees niet bang’. Elke tijd heeft zijn eigen onheil en gevaren, maar ook zijn eigen kansen en zijn eigen kracht. Onze kleinkinderen zullen het niet moeilijker of gemakkelijker hebben dan wij, al zal het heel anders zijn. We kunnen niet meer doen dan hen omringen met liefde, zodat ze weerbare en gulle mensen worden die tegen een stootje kunnen. En we kunnen in eer en geweten de toekomst een duwtje in de goede richting geven, waar dat binnen onze macht ligt.

En dan moeten we proberen om niet bang te zijn. Misschien is dat nog het moeilijkste.