Kolet Janssen

auteur

Bergen

15 februari 2019

Ik heb niks met bergen. Diep in mijn hart vind ik dat ze in de weg staan om de horizon te kunnen zien. Niet dat ik zo gek ben op de vergezichten van de zee. Daar vind ik het altijd te hard waaien. Geef mij maar een dennenbos met zo’n lekker verende ondergrond van jarenlang neergevallen dennennaalden, en af en toe een vijvertje daartussen. Ik ben vlakbij Bokrijk geboren en dat laat zijn sporen na.

Maar mijn jongste zoon is verslaafd aan bergen en rotswanden. Het begon heel onschuldig met een klimmuurtje, maar toen ik even niet goed had opgelet ging hij al klimmen op rotsen in de Ardennen. ‘Mama, het is daar echt niet gevaarlijk, hoor’, zei hij. ‘Waar is het dan precies?’ wilde ik weten. ‘In Marche-les-Dames of zoiets’, antwoordde hij. Hij besefte niet welke luide alarmbel dat in mijn arme moederhoofd deed rinkelen.

Sindsdien gaat het van kwaad naar erger. Toen zijn post nog op ons adres arriveerde, zag ik met lede ogen het tijdschrift van de Belgische Klimsportfederatie in de bus vallen, met beelden van spectaculair hoge rotsen en bergen. Inmiddels heb ik hem verboden om nog actiefoto’s van zichzelf, hangend aan een of ander touw, op de gezinsapp te plaatsen, maar af en toe kan hij het toch niet laten.

Vanmorgen om vijf uur schoot ik wakker. Ik had gedroomd dat mijn zoon van een berg was gevallen en minstens drie botten gebroken had, waaronder zijn been. Hij belde me vanuit het ziekenhuis. Het duurde een half uur voordat ik besefte dat het allemaal niet echt gebeurd was. Inmiddels had ik al tot in de details uitgedokterd hoe ik hem kon helpen.

Ze zeggen weleens dat dromen een verwerking zijn van wat je overdag allemaal hebt meegemaakt. Bij mij werkt het waarschijnlijk omgekeerd: ik oefen alvast voor wat er hopelijk nooit zal gebeuren.

Een reactie op “Bergen”

  1. Trees Vandenbussche schreef:

    Klinkt bekend

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.