Boterham met weemoed
28 mei 2024
Onlangs at ik nog eens radijsjes, op een boterham met zachte kaas. Dat was lang geleden. Het bracht me terug naar mijn kinderjaren, waar ik naast mijn vader aan tafel in de lente vaak zo’n kleurige boterham at, net als hij. Mijn moeder had liever bruine suiker op haar kwark.
De radijsjes kwamen uit onze tuin. Elk jaar bestelde mijn vader een andere soort radijsjeszaad uit het dikke boek van Gonthier. En dan was het afwachten of de radijzen in onze tuin er net zo zouden uitzien als die in de zadencatalogus: knalrode of wit-rode, langwerpige of bolronde. We keurden ze zorgvuldig, vergeleken textuur en smaak.
Soms smaakten ze zo scherp dat ik mijn gezicht strak in de plooi moest houden om niet te griezelen. Maar dat kon ik mijn vader niet aandoen.
Het gevoel van de knapperige radijsjes tussen je tanden is met niets te vergelijken. Ik geniet ervan en zit weer even terug aan onze gammele keukentafel van toen. Waar veel niet gezegd werd, maar toch veel duidelijk was. Waar ik nog dacht dat ik ooit de wereld kon veranderen, als ik maar genoeg radijsjes had gegeten.
Daarna at mijn vader nog een boterham met onze zelfgemaakte rodebessenjam, maar die vond ik toen (en nu) veel en veel te zuur. En dan dronk hij koffie met één klontje suiker en ik koffie verkeerd met twee klontjes. Na het eten ging hij nog even naar de konijnen kijken en ik hielp met de afwas.
Smaken en geuren uit je kindertijd zitten in een apart hokje van ons geheugen. Ze blijven er langer zitten dan veel andere dingen. En ze roepen een wereld van herinneringen op.
;)
;)
;)
;)
;)