Buiten zitten

24 maart 2022

Enkele weken geleden. Het is nog koud, ook al schijnt de zon. Er waait een guur windje. Soms schuiven er wolken voor de zon en dan doet de grijze kilte me huiveren.

Toch zitten de terrasjes vol. Mensen in dikke winterjassen, met sjaals om hun nek, praten honderduit met hun tegenliggers aan tafel. Tussen hen staan borden met voedsel en glazen vol drank.

Nog niet zo lang geleden zou geen Belg zich op een terrasje hebben gewaagd met dit weer. Maar dat is veranderd dankzij corona. We hebben zoveel ontmoetingen in openlucht moeten houden, dat het minste straaltje zon al aanvoelt als zomer. We hebben ervaring met hoe we onze voeten warmhouden, met welke gerechten en drankjes je van binnenuit opwarmen. We beseffen bovendien haarscherp dat een goed gesprek hartverwarmend is in alle betekenissen van het woord.

En dus zitten we bij elkaar, in weer en wind. Zelfs als het een beetje miezert, verpinken we niet. Alleen storm en slagregen houden ons nog thuis. Binnenkort komen er Oekraïners om ons gezelschap te houden. Die vinden het hier wellicht warmer dan ze gewend zijn in maart of april. En hopelijk niet alleen door het weer.

Zolang we samen kunnen blijven zitten en praten, eten en drinken, is het hier geen oorlog. Wat er verder ook gebeurt. We blijven erin geloven, met de prille zon op ons gezicht.