Dakloos

24 november 2020

Er staat een stelling voor ons huis en er gaat een liftje op en neer. Onze oude dakpannen, nog van voor de tweede wereldoorlog, reizen omlaag. Een dikke laag isolatie en een vracht nieuwe dakpannen klimmen naar boven. Vandaag ben ik dus even dakloos.

Ik heb te doen met mijn oude dakpannen. Ze hebben dit huis beschermd, nog lang voordat wij op de wereld kwamen. Ze waren nog jong in de oorlog en ze ontsprongen de dans toen een paar honderd meter verder een bom een hele rij huizen verwoestte. Ze doorstonden hagelstormen en zelfs een kleine aardbeving, waarbij een stuk van onze schoorsteen naar beneden kwam.

Ze zagen hoe de straatkasseien bedekt werden met asfalt, hoe er steeds meer auto’s kwamen. Ze zagen de winkels en cafe’s in de buurt verdwijnen. Ze zagen hoe steeds meer leidingen werden aangelegd langs de gevels en onder de stoepen: telefoon en kabel-tv, en ook internet. Ze hoorden de studenten ’s nachts thuiskomen van hun fuiven, en die geluiden veranderden nauwelijks doorheen de tijd.

Ze gaven onderdak aan twee zussen die samen dit huis bouwden en de bovenverdieping verhuurden aan studenten. En dan kwamen wij, het eerste gezin met kinderen, die de trappen op en af denderden. Ze waren getuigen van groot geluk en diep verdriet, van luidkeels lachen en kletterende ruzies. De kinderen werden groot en vlogen uit en wij bleven achter, onder diezelfde pannen.

En de laatste jaren merkten de pannen dat het weer allemaal wat trager ging. Er kwamen bomen in de straat en een grote zitbank. Mensen ontmoetten elkaar weer meer op straat en perkten de almacht van de auto beetje bij beetje in.

Onze stad wil klimaatneutraal worden en in dat spel konden onze pannen niet meer meespelen. Daarom hebben we ze bedankt voor bewezen diensten. Jammer dat ze niet ergens naar een pannenrusthuis kunnen, want ze hebben ons trouw gediend.

Binnenkort is ons huis warmer en zal de sneeuw – als hij nog valt – langer op ons dak blijven liggen. Wie weet wie er ooit nog allemaal in ons huis zal komen wonen. Ze krijgen in elk geval een warm dak boven hun hoofd.

(Afb. van Barb McMahon via Unsplash)