Dansend ja zeggen

7 september 2023

Onze kleindochter van anderhalf maakt de overgang van gebarentaal naar vocalen. De communicatie wordt daardoor een stuk minder omslachtig. Ze zegt iets als ‘boem-patat’ als ze valt en hoeft daardoor een stuk minder te huilen. Ze zegt ‘auto’ en ‘bus’ en ‘mee’ en ‘jas’. Ze zegt ‘nog’ en ‘(ge)noeg’ en ze wordt ongeduldig als we dat door elkaar halen.

En ze zegt en schudt heel duidelijk ‘nee’. ‘Ja’ kan ze ook zeggen, maar meestal doet ze dat nog op de oude, voorhistorische manier. Ze blijft dan staan in het midden van de kamer, de stoep of het speelplein en begint met haar hele bovenlijf ritmisch van voor naar achter te wiegen. Een soort knikken, maar dan met een uitbreiding tot aan het bekken. Dat is haar manier om te laten zien hoe enthousiast ze over een van onze voorstellen is. Ja, ik wil zeker op de schommel! Ja, ik wil dolgraag dat boekje lezen! Ja, ik wil natuurlijk mijn pop meenemen!

Het is een vreemd en tegelijk vertrouwd gezicht, die ja-dansende peuter in ons huis. Pas na een paar dagen en een toevallig beeld op het scherm, zie ik op wie ze lijkt. Ze heeft precies hetzelfde ritme als de biddende joden wanneer ze hun orthodoxe gebeden opzeggen.

Wat die joden doen als ze bidden, is dus wellicht een soort voortdurend ja-zeggen met hun lichaam. Als ze smeken of klagen, lofprijzen of iets vragen, altijd zeggen ze ja tegen hun God. Wat er ook gebeurt in hun leven, aan dat ja-zeggen ontsnappen ze niet.

Het zal jammer zijn als het woordje ‘ja’ het ritmisch dansen van onze kleindochter helemaal heeft verdrongen. Ook al juicht ze erbij, het kan nooit zo overtuigend hartstochtelijk zijn als haar wiegend lijfje. Ik heb er nu al heimwee naar.

(Photo by Travis Grossen on Unsplash)