De berg van As

26 februari 2020

Het is vandaag een toepasselijke dag om over As te schrijven. Aswoensdag is de dag waarop wij vroeger – toen de dieren nog spraken en er nog geen krokusvakantie bestond – naar de kerk gingen en een zwart askruisje op ons voorhoofd kregen. Dat jeukte een beetje, maar je mocht er niet aan krabben, want het was cool om eenmaal per jaar met zo’n merkteken rond te lopen. Niet dat we ermee opvielen, want iedereen om ons heen was ook naar de mis geweest en echt scoren konden we er dus niet mee.

We vergeleken onze kruisjes met elkaar: wie had het mooiste, bij wie stond het scheef, bij wie was het niet meer dan een streep? Als het nodig was, werkten we het een beetje bij. Op straat liep iedereen met zo’n kruisje. Wie in de grote kerk in het centrum zijn kruisje had gehaald, kreeg een echt gestempeld kruisje. Bij ons was het ‘handmade’ met de duim van de pastoor. Wij waren jaloers op de gestempelden.

In onze tijd is dat heel anders. Ik vermoed dat behulpzame passanten mij zelfs spontaan opmerkzaam zouden maken op ‘die zwarte veeg’ op mijn gezicht en me zouden helpen om hem weg te halen. Maar onze asviering is ’s avonds en we krijgen de as op ons hoofd gestrooid, in onze haren, dus veel minder zichtbaar. Samen beginnen we dus weer aan die vastenperiode, met vallen en opstaan.

De as komt van verbrande palmtakjes van het afgelopen jaar, aangelengd met wat miswijn, heb ik vernomen. Vroeger dacht ik dat de pastoor de as ging halen bij ‘de berg van As’. Dat was in onze streken zowat de enige ‘berg’, niet meer dan een heuvel. Als mijn ouders met de bromfiets naar mijn grootouders reisden, met mij achterop, moesten we er overheen. Vooral bergaf was spannend, want dan ging het hard. Mijn moeder vertelde regelmatig vol trots dat ze als jong meisje, toen ze in haar eentje met een Volkswagen Kever reed, telkens de motor uitschakelde als ze de berg van As afdaalde, om benzine te sparen.

Al die as die vandaag wordt uitgedeeld, het zal wereldwijd wel een echte berg zijn. De berg van de weerzin die we voelen om iets te veranderen. De berg van de moeite die het kost om een goed en wijs voornemen vol te houden. Maar ook de berg van de hoop dat het na bergop altijd weer bergaf gaat. Net als bij de berg van As. Laten we er dus maar aan beginnen.

(Afb. van MonikaP via Pixabay)