De berk

29 december 2020

Mijn Russische schoonzus vertelde dat ze haar hele jeugd lang overstelpt werd met verhalen over de berk. Altijd werd hij voorgesteld als een magische boom met wonderlijke krachten. Bovendien, zo werd er ingehamerd, was de berk het symbool van Rusland. Met zijn witte stam en zijn dichte groene bladerkroon stond hij voor onverwoestbaar nieuw leven, voor schoonheid en kracht. Het was een heel bijzondere boom, die van Rusland een heel bijzonder land maakte.

Groot was haar ontgoocheling toen ze naar Zwitserland uitweek en ontdekte dat er ook daar overal berken groeiden. Niemand vond ze bijzonder. Het was gewoon een boom tussen de andere bomen.

Nog altijd merkt mijn schoonzus berken op als we ergens gaan wandelen. Nog steeds kan ze bijna niet geloven dat ze echt overal groeien. En vooral dat niemand aan Rusland denkt als hij een berk ziet. Berken zijn hier net zo inheems als daar.

Speciale dingen uit je kindertijd blijken later vaak helemaal niet zo speciaal te zijn. Die ervaring kennen we allemaal. Vaak voelen we ons wat gegeneerd, omdat we als kind zo heilig overtuigd waren van het unieke karakter van onze ervaring.

Maar het domste zou zijn om dat speciale gevoel zomaar weg te gooien. Het komt erop aan om iets van de betovering te behouden, ook als je ouder bent. Voor mijn schoonzus zal een berk altijd bijzonder zijn. Ook al groeien ze op elke hoek van de straat. Het is en het blijft haar Rusland-boom.