De dagen van de remorque zijn weer voorbij

7 oktober 2021

Ze zijn weer allemaal ingenesteld, de studenten in onze stad. Wekenlang waren er in het straatbeeld signalen van overgang te zien. Uitpuilende remorques, ouders en hun studerende kinderen die trappen op en af sjouwen met hun armen vol onmisbare attributen. Meisjes – of zijn het al vrouwen? – die over de stoep wandelen met staanlampen en cactussen. Jongens – nog net geen mannen – die op diezelfde stoep lopen, gebukt onder grote matrassen. Openstaande ramen op elke verdieping en hier en daar een mama die een venster wast, voor het eerst en het laatst dit academiejaar.

Er is overal weer licht tot onder het dak ’s avonds laat. In het voorbijgaan zie ik nog een student op zijn bed staan om een poster tegen de muur te hangen. Op straat is de gemiddelde leeftijd plots minstens twintig jaar gedaald. Er lopen meer mensen rond op elk uur van de dag (en de nacht). Fietsers nemen vrolijk de kruispunten in.

De studenten roepen naar elkaar, soms tot diep in de nacht. Zonder te denken aan de baby’s of de oudjes in diezelfde straat, en dat zorgt weleens voor ergernis. Af en toe loopt het echt uit de hand, met braaksel voor de voordeur of afgebroken autospiegels.

Maar meestal is het fijn. Gisteren hielden we met de buurt een welkomstfeestje. De studenten waren massaal afgezakt om kennis te maken. Zo blij om iedereen echt te zien, om met vrienden op kot te wonen, om hun plannen waar te maken. De hele buurt gunt het hun van harte. We zullen elkaar aanspreken als er iets niet goed loopt, hebben we beloofd. En zij mogen altijd onze hulp vragen als ze een ladder of een wc-ontstopper nodig hebben.

Gisteravond kwam er al een student van een kot aan de overkant paneermeel lenen. Onze toekomst is verzekerd.

(Afb. van Patrick De Groot via Pixabay)