Kolet Janssen

auteur

De ideale vrucht

13 september 2019

Lang geleden had ik tot mijn grote vreugde een abonnement op Zonneland. Ik las daar elke letter in en kan er me nog hele teksten van voor de geest halen. Een van de verhalen die ik nooit ben vergeten, is dat van de prinses die op zoek was naar de ideale vrucht.

Zoals gebruikelijk in sprookjes was deze prinses een onuitstaanbaar kind dat altijd zeurde en nooit tevreden was, ook al had ze een torenkamer, een berg speelgoed en een collectie jurken en sieraden waar ik jaloers op was. Maar ze had altijd en overal iets op aan te merken.

Haar vader, de koning, wilde haar meer fruit laten eten. Nu ik erover nadenk, was dit verhaal uit Zonneland misschien gesponsord door de Nationale Unie voor Groente en Fruit of iets dergelijks. Maar daar had ik toen geen erg in. De koning haalde dus de ene na de andere fruitsoort in huis, of liever: in het paleis. Druiven, maar daar zaten volgens de prinses te veel pitten in. Appels, maar die vond de prinses te hard en het was te veel werk om ze te schillen. Bessen, maar die waren te klein of te zuur. Sinaasappels, maar daar kreeg de prinses vuile vingers van. Kokosnoten, maar die hadden een te harde schil. En ga zo nog maar even door.

Tot de dienaren van de inmiddels bijna wanhopige koning op een dag arriveerden met een tros bananen. De prinses haalde de schil er met twee vingers af. Er zaten geen pitten in. De vrucht was zacht om te bijten, maar niet té. De smaak was aangenaam. Ze kreeg er geen smerige vingers van. De prinses was overtuigd: de banaan was de ideale vrucht.

Ik was onder de indruk van de bewijsvoering en maakte de banaan ook tot mijn lijfvrucht. Sindsdien at ik vele kilo’s bananen, liefst van al fair trade. Ik heb een hele verzameling heerlijke recepten voor bananenmilkshake en bananencake.

Maar sinds kort ben ik de banaan ontrouw geworden, want ik heb een nieuwe ideale vrucht ontdekt, die nog lekkerder is en bovendien een koninklijke naam heeft: de reine-claude. Een pruim die haar naam kreeg van een koningin, wat kun je nog meer verlangen? De schil kun je opeten, de smaak is verrukkelijk tussen zoet en zuur, en de pit valt gewoon vanzelf uit het vruchtvlees. Je kunt ze vers eten of verwerken in clafoutis. Ze is klein genoeg om als je honger hebt in zijn geheel in je mond te stoppen. Ik ben definitief verkocht.

Na meer dan vijftig jaar ben ik dus afvallig van de banaan. Maar niet helemaal. Want de reine-claude heeft één groot nadeel: je kunt haar maar een beperkte tijd van het jaar krijgen. Vooral in augustus en september. De rest van het jaar ga ik terug naar mijn oude liefde. Dan ben ik weer de prinses uit Zonneland. Maar in augustus en september ben ik heel even koningin.

(Afb. van Ben Kerckx via Pixabay)

Een reactie op “De ideale vrucht”

  1. Stef Solfrian Hublou schreef:

    Mooi, speels, met een lichtjes geheimzinnige ondertoon.
    De Freudiaanse duiding van het sprookje kan ook interessant worden, in tijden van (gelukkig maar) toenemende Feminisering… 😉

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.