De kast

7 juli 2022

Wij erfden lang geleden een grote kast van mijn schoonouders. Een kast met bovenaan planken en onderaan lades van klein naar groot. Hij stond bij hen in de woonkamer. ‘De kast is mij boven het hoofd gegroeid’, zei mijn schoonmoeder op een dag. En dus moest de kast de deur uit.

Ik kon me daar als dertiger helemaal niets bij voorstellen. Een kast was een kast. Je kon er spullen in opbergen en weer tevoorschijn halen als je ze nodig had. Bovenaan de schalen die je alleen voor feesten gebruikte, iets lager de rest van het servies, het mooie bestek en de tafellakens. De grootste la onderaan zit bij ons vol spelletjes. Hoe kon zo’n kast opeens te veel van je vragen?

Het is een oude kast, zonder schroeven. Het was een hele klus om hem in elkaar te zetten: de panelen moeten in de juiste volgorde in elkaar schuiven, en de kroonlijst bovenaan houdt alles op zijn plek. Met vier mensen die de zijkanten vasthielden, lukte het.

Toen onze kinderen klein waren, vonden ze vooral de poten van de kast interessant: die zien er namelijk uit als echte dierenpoten met tenen en nagels. Veel fantasie heb je dan niet nodig om er een spannend verhaal rond te bedenken.

Inmiddels begrijp ik elk jaar beter waarom de kast je op een bepaalde leeftijd te veel kan worden. Want de kast is niet hermetisch dicht zoals een modern meubel en door de kieren dwarrelt er continu stof naar binnen. Geregeld moeten we de kast helemaal leeg maken en poetsen. Dat wordt stilaan een hele onderneming. Ook dingen van de bovenste plank halen is al niet meer zo evident. Misschien komt er een tijd dat de kast ook mij boven het hoofd zal groeien. Dan is het tijd voor een nieuwe generatie.