De kerk van mijn vader

27 juni 2021

Vorige week kwam ik op een van mijn weinige echte werkuitstappen van dit schooljaar toevallig door het dorp waar mijn vader vandaan kwam: Opitter. Mijn grootouders langs vaderskant waren al gestorven voordat ik geboren werd, en er was verder geen familie daar, dus ik ken het dorp niet echt goed. Maar één keer per jaar gingen we er bosbessen plukken, in het bos bij de zandgroeve. Ergens begin juli.

De bosbessen waren toen veel kleiner dan wat ik nu in de winkel koop, en het duurde dus uren voordat we een paar potjes gevuld hadden. Daarvan bakte mijn moeder later pannenkoeken met bosbessen. Ze maakte er ook fijne bosbessenjam van, zo donkerpaars dat hij bijna zwart leek.

Onderweg reed ik langs de zandgroeve en dacht aan ons gezin van toen, met de frigobox in de auto voor een dagje bos. Met blauwpaarse lippen van de bosbessen op onze uitklapstoeltjes.

Na afloop van de lezing stopte ik in de dorpskern, bij de kerk. Dat moest de kerk zijn waar mijn vader enkele jaren misdienaar was geweest. Ik liep rondom de kerk in de hoop een deur te vinden die open was, maar helaas. Als wij naar Opitter kwamen, wilde mijn vader altijd even naar de kerk. We keken dan onze ogen uit op het prachtige retabel. Ik had het graag nog eens willen zien.

Ook langs buiten was de kerk mooi. Ik liep bij de beek en over de oude begraafplaats langs de dichte deuren. In een flits zag ik het jongetje dat mijn vader was langs mij heen rennen. Soms is de wand tussen de tijd van toen en die van nu flinterdun. Hij droeg grijze, gebreide kniekousen en zijn sluike haren hingen voor zijn ogen. Hij had haast, hij was bijna te laat voor de mis.

Ik wilde hem toelachen, maar hij zag me niet. Ik ben verder gereden naar mijn eigen huis in mijn eigen tijd. Blij dat ik even een glimp van heel vroeger had opgevangen.

(Kerknet.be 27 juni 2021)