De kracht van een flash forward (in 2 scenario’s)

28 april 2020

Scenario 1.
Ik ben stokoud en rommel met een achterkleindochter in de diepe lade van mijn kleerkast.Ik zit op een stoel, zij staat naast me. Opeens vraagt ze: ‘Grootoma, wat is dat?’ Ze houdt een fleurig lapje met elastiek en linten omhoog.Ik glimlach zacht. ‘Dat is een mondmasker, Kyra. In de tijd van de corona-pandemie moesten we dat gebruiken op de bus en in de winkels.’ Ik help haar om het masker over haar mond en neus te schuiven. Het elastiek is versleten en het masker blijft niet zitten, maar ze houdt het met haar handjes op de juiste plek.
‘Moesten jullie zo naar de winkel?’ vraagt ze ongelovig. Ik knik. ‘En als je ouder was dan twaalf, moest je zo zelfs naar school.’
Ze loopt naar de spiegel. ‘Het is grappig. Mag ik het hebben, grootoma?’ Ze rent al de trap af om het aan haar broertje te laten zien.

Scenario 2.
Ik ben stokoud en rommel met mijn achterkleindochter Kyra in een uitpuilend boekenrek op zolder. We dragen allebei een volledig doorzichtig mondmasker in een materiaal dat naadloos aansluit bij ons gezicht.
‘Grootoma, wat doen die daar?’ vraagt Kyra opeens. Ze houdt een boek omhoog en wijst naar de cover. Er staan twee mensen op die elkaar omhelzen op het strand. ‘Zoiets doe je toch niet buiten!’ roept ze uit.
‘Vroeger was dat heel gewoon’, leg ik uit. ‘Als vrienden elkaar tegenkwamen op straat, gaven ze elkaar vaak een kus. Handen geven, kussen, omhelzen, dat hoorde er allemaal bij.’
Kyra schudt het hoofd. ‘Bah!’ zegt ze. ‘Geen wonder dat er toen zo’n grote pandemie kwam. Die heb jij toch meegemaakt, hè?’
Ik knik zwijgend. Hoe we toen leefden valt nu niet meer uit te leggen.

Ik gok nog steeds op het eerste scenario. Alleen heel soms vrees ik voor het tweede.

(Afb. van Pexels via Pixabay)