De kunst van het wachten kan iedereen leren

30 januari 2022

Hoewel mij met het voortschrijden der jaren objectief veel minder levenstijd rest dan vroeger, ben ik inmiddels toch beter geworden in wachten. Er is zoveel in het leven waarop je moet wachten.

Wachten tot de winter voorbij is. Tot de dagen gaan lengen. Tot de eerste krokussen tevoorschijn komen.

Wachten tot de vasten begint. Wachten tot Pasen.

Wachten tot het kindje in de familie geboren wordt.

Wachten op betere coronacijfers. Wachten op onbezorgd knuffelen met familie en vrienden.

Wachten tot het stopt met regenen. Wachten tot de zon gaat schijnen.

Wachten tot de aardappelen gaar zijn. Tot de cake uit de oven mag.

Wachten tot de was uit de machine kan. Wachten tot de was droog is.

Wachten tot het tijd is om naar een afspraak te gaan. Wachten tot het licht op groen springt.

Er komt geen einde aan al dat wachten. Maar het lijkt alsof wachten stilaan minder erg wordt als je ouder wordt.

Misschien is dat omdat je meer en meer beseft dat wachten geen full time job is.

Terwijl je wacht, kun je zoveel andere dingen doen en beleven.

Merken dat er nog dorre blaadjes aan de struiken hangen die er in al hun verfrommeldheid soms best artistiek uitzien.

Beseffen dat januari altijd minstens een week te lang is.

Je ogen genietend laten glijden over de bolle buik van je dochter en elke minuut opnieuw verwonderd zijn over hoe een mens in de wereld komt.

Een voetje voelen trappelen al voordat het voet op de aarde heeft gezet.

Wel twintig schakeringen van roze en oranje spotten in de lucht als de zon opkomt.

Zien hoe de koolmeesjes zaadje voor zaadje hun maagjes vullen.

Genieten van de geur van verse soep of cake in de maak.

Sokken aan een waslijn hangen als een vrolijke vlaggetjeslijn.

Zien hoe mensen op de stoep soms glimlachen als ze denken dat niemand het ziet.

Even op adem komen bij het rode licht na een heuveltje bergop fietsen.

Je alvast verheugen op elk warm welkom.

Mijn bijna 95-jarige moeder in het woonzorgcentrum zegt dat ze zit te wachten op de dood. Maar ze zegt dat zo vrolijk dat ik er haar van verdenk om veel plezier te scheppen in wat ze ondertussen nog allemaal beleeft: van stoelyoga tot breiclub. Het is haar van harte gegund.

Wachten is steeds minder een straf. Wacht maar af.

(Kerknet.be 30 januari 2022, afb. van Ümut Bulut via Unsplash)