De nieuwe patatjes

23 maart 2020

Noodgedwongen doe ik sinds een week mijn dagelijkse pilatesoefeningen in mijn eentje. Mijn buurvriendin met wie ik dit al jaren elke ochtend volhoud, werkt in een ziekenhuis en moet zoveel mogelijk contact vermijden. Ze stuurt me een sms-je als ze er bij haar thuis aan begint en ik schiet dan ook in actie. Na afloop zwaaien we vanuit de deuropening op afstand naar elkaar en wisselen we een paar zinnen. Het is niet hetzelfde, maar het is beter dan niets. Dat wordt de nieuwe slogan tegenwoordig.

Als ik vanmorgen mijn schoenen uittrek om aan de pilatesoefeningen op mijn tapijt te beginnen, zie ik dat er een teen door een gat in mijn sok steekt. Ik schiet in de lach, want ik weet precies wat mijn buurvriendin, met haar Antwerpse roots, nu zou zeggen: ‘Kijk, de nieuwe patatjes zijn daar!’ (Het accent kan ik er helaas niet bij schrijven.)

Dat is het voordeel van elkaar goed kennen: dat je elkaar wel een paar weken kunt missen zonder het gevoel te hebben dat de ander echt weg is uit je leven. Zolang de zinnen van mijn buurvriendin in mijn hoofd schieten, ook als ze er niet bij is, kan ik verder. Daar moeten we het dan maar mee doen voorlopig. Tot we weer verder kunnen bouwen aan ons repertoire.

Heel veel mensen zijn in deze tijden op die manier aanwezig in het hoofd en het hart van wie hen lief is. Het is mij meer waard dan wat digitaal verloopt. Alle beetjes helpen.

(Afb. van Congerdesign via Pixabay)