De oude klas
19 december 2019
Ik schuifel achter mijn moeder aan door de kerstmarkt in het woonzorgcentrum. Het is er druk en al die rollators en rolstoelen blokkeren regelmatig de gangen tussen de kraampjes. Even wachten om iemand te laten passeren zit bij mijn moeder niet in de genen, dus we worstelen ons tussen de andere bewoners door. Af en toe maakt ze een praatje met iemand die ze kent.
We zijn op weg naar de kantine als een vrouw die uit de andere richting komt me aanspreekt. ‘Ben jij niet Kolet?’ vraagt ze. Ze is bij een oude dame met rollator, zo te zien haar moeder. Ik knik verrast. Het blijkt Carina te zijn, met wie ik zes jaar lang in de klas zat in mijn lagereschooltijd. Ik sper mijn ogen open om een glimp op te vangen van het vrolijke meisje van toen. Wellicht moet zij bij mij hetzelfde doen. We hebben elkaar niet meer gezien sinds we twaalf waren.
We wisselen wat algemeenheden uit. Ik herinner me een wachtrij op weg naar het podium voor onze rapportuitreiking met een hele discussie over de muziek van de Beatles. Het was iets helemaal anders dan wat we met ons schoolkoor ‘De Meiklokjes’ zongen.
‘Marleen zit ook in de kantine’, vertelt Carina. Een beeld van een blond meisje duikt op uit de krochten van mijn geheugen. Even later zie ik de plus-zestig-versie van Marleen, nog behoorlijk goed herkenbaar, naast haar moeder aan een tafeltje.
Drie meisjes uit dezelfde klas, alle drie met hun moeder in hetzelfde woonzorgcentrum. Nadat onze wegen elkaar meer dan vijftig jaar niet meer hebben gekruist. Het heeft iets surrealistisch. Misschien kunnen we een reünie organiseren in de kantine. Met onze moeders een beetje warrig aan het tafeltje ernaast.
Even later wordt het nog gekker. Dan zie ik bij het standje met glühwein mijn oude juf van het vierde leerjaar rondschuifelen. Haar blik is leeg en ze herkent me niet.
Je verleden achter je laten, ik dacht dat het me gelukt was door te gaan studeren, werken en wonen in een andere stad, een heel eind bij mijn roots vandaan. Maar de tijd haalt je altijd weer in.
Mooi, Loket.
Jij ook al slachtoffer van de autocorrectie! Maar ik wil graag jouw ‘loket’ zijn af en toe. 😉