De reus

21 september 2023

Alles is relatief. Dat wist ik al lang. Maar kleindochter leerde het nog niet zo lang geleden.

We gingen naar een stoet kijken. De jaartallenstoet, een stevige traditie in onze stad. Het is een echte optocht met fiere groepen mannen van alle leeftijden vanaf veertig. Onze pleegzoon van vijftig was bij de gevierde mannen. Er waren vaandels en fanfares. En daartussen opeens ook een reus.

Kleindochter keek haar ogen uit. Ze danste op de straatstenen bij de muziek. En toen ze de reus dichterbij zag komen, wilde ze op mijn arm. Normaal is dat voldoende: op mijn arm kan ze kijken naar schilderijen aan de muur, naar dingen in het winkelrek die net te hoog staan, naar de gezichten van andere grote mensen. Mijn arm is het laddertje dat haar in staat stelt om op mijn niveau te komen en te beleven wat wij beleven.

Maar ditmaal hielp het niet. Want zelfs vanop mijn arm torende de reus hoog boven haar en mij uit. We moesten allebei ons hoofd in onze nek leggen en naar boven staren. Kleindochter stak haar armpjes vergeefs omhoog. Dichter bij het hoofd van de reus komen, lukte me niet.

‘De reus is veel groter dan oma’, legde ik uit. Zelfs op de schouders van haar papa bleef de reus te groot.

Grote mensen kent kleindochter al lang. Ze maakt ook haarscherp het onderscheid met kinderen, ook al zijn die ouder en een stuk groter dan zij. Ze vertrouwt erop dat er met kinderen toch altijd iets leukers te beleven valt. Nu kent ze ook reuzen. Zo groot dat je nauwelijks kunt zien of ze echt zijn of niet. De wereld is vol wonderen.

(Photo by Andrea Huls Pareja on Unsplash)