De schil

2 mei 2024

Het is altijd heerlijk als een oud woord opeens voor iets heel nieuws kan gebruikt worden. Zo leerde ik onlangs dat mijn huis een schil heeft, net als mijn mandarijntjes en mijn appels. Sterker nog: er zitten allerlei gaten in de schil van mijn huis, zodat de warmte er ontsnapt langs kieren en muren, zonder dat ik ze kan tegenhouden.

Om de schil van mijn huis zo efficiënt te maken als die van een mandarijntje of een appel, zouden we muren langs de binnenzijde moeten isoleren, lichtstraten dichtmaken en peperdure oplossingen bedenken voor onze glas-in-loodraampjes. Ik zou steeds minder huis overhouden en wonen in een dikke, ondoordringbare schil.

Alleen dan kan mijn huis verwarmd worden met een warmtepomp. Tot die tijd moet ik me behelpen met fossiele brandstoffen.

En zo voel ik me dan ook een beetje: een levend fossiel. Een spiraalvormige ammoniet, die naar ik lees, al zijn kamers met gas vulde. Fossiel in het kwadraat dus.

Als wij niet meer in ons huis kunnen wonen wegens te oud en krakkemikkig (wij dus, niet het huis), zal ons huis verkocht worden. Dan kan een nieuwe generatie het strippen tot op de baksteen en doen wat er moet gedaan worden om de schil helemaal op punt te stellen. Wij hebben ons best gedaan met een nieuw dak, zonnepanelen en hoogrendementsglas waar het kon. Verder gaan we ons op onze oude dag proberen warm te houden, zuinig maar behaaglijk. Met hier en daar een dekentje als nepschil.

Een mens heeft zijn grenzen. Een huis ook.

(Photo by Maria Petersson on Unsplash)