De stationsklok

16 april 2020

Een hele tijd geleden zat ik te wachten op een bankje op het perron. Mijn trein zou pas over twintig minuten komen. Af en toe keek ik naar de stationsklok. Het was een grote, ronde klok met een wijzerplaat en een secondewijzer die geluidloos verder draaide. Telkens als hij bovenaan kwam, schokte opeens de grote wijzer een hele minuut vooruit.

Het wachten duurde lang op die manier. Ik probeerde aan iets anders te denken en slechts af en toe eens te checken hoe ver de wijzer al gevorderd was. Soms was dat verrassend weinig, soms had hij opeens een grote sprong genomen. Ik besefte opeens weer hoe relatief de tijd is. Ik kon wel willen dat het opschoot, maar dat hielp niets. Mijn trein kwam pas nadat de grote wijzer twintig keer een sprongetje had gemaakt.

De klok hypnotiseerde me. Het was een van de zeldzame keren dat ik de tijd letterlijk zag voorbijgaan. Sprong voor sprong, minuut na minuut.

Ik vrees dat het geen essentiële verplaatsing is, maar wat zou ik graag weer eens op dat bankje op het perron gaan zitten en naar de stationsklok kijken. En dan de grote wijzer volgen, die sprong na sprong de minuten wegtelt. Totdat dit schaduwleven eindelijk voorbij is.

(Afb. van Nikki Dawson via Pixabay)