De stille plek

4 mei 2023

Ik zit in de leeszaal van de bibliotheek te tokkelen op mijn laptop. De zachte geluiden van mensen die langs boekenrekken drentelen of een stoel achteruit schuiven vormen het perfecte achtergrondkoor voor mijn verhaal. Ook de beelden van lezende soortgenoten in allerlei houdingen werken mee. Hier en daar holt een kind wat luider of klinkt een stem even wat helderder, maar meestal is alles gedempt. Het ideale kader om mijn gedachten te ordenen en mijn woorden hun plek te laten vinden op mijn scherm.

Tot opeens het mobieltje van een vrouw in een zeteltje vlakbij geluid maakt. Ze begint te praten, niet heel luid maar toch uiterst verstaanbaar. Met de persoon aan de andere kant van de lijn overweegt ze mogelijkheden, bespreekt voor- en nadelen, sluit dingen uit en laat andere pistes open. Mijn tafelgenote en ik, beiden aan de slag op onze laptop, kijken even naar elkaar. Dit is niet oké, maar hoe maken we haar dat duidelijk? Enkele keren lijkt het gesprek op een afronding toe te stevenen, maar dan duikt er weer een nieuw element op waardoor de conversatie een andere piste inslaat. Het einde lijkt nog lang niet in zicht.

Mijn tafelgenote haalt onverstoorbaar een koptelefoon uit haar tas. Voor haar is het probleem opgelost. Maar ik heb zoiets niet als vast attribuut in mijn zak zitten.

‘Mevrouw!’ probeer ik na vijf minuten de aandacht van de telefonerende vrouw te trekken. Het helpt niet. Zij is zo geconcentreerd bezig dat ik op slag jaloers op haar word. Ze wandelt al bellend heen en weer en hoort me niet. Ik hoor haar daarentegen wel degelijk en steeds duidelijker, zodat ik geen zin meer op het scherm krijg. Ik probeer een paar keer veelbetekenend in haar richting te kijken, maar ook dat is te subtiel.

Ik wacht tot ze mijn kant uit wandelt en zwaai dan naar haar. Ik doe teken: ik wijs naar mijn oren en naar de gang, waar ze ongestoord kan bellen. Ze schrikt zichtbaar en snelt meteen naar de gang. Een kwartier later komt ze terug en excuseert zich: ze had er totaal niet bij stilgestaan dat haar gesprek anderen stoorde. Ik vergeef haar grootmoedig, blij dat niemand zich beledigd voelt of wrok koestert.

Praten helpt bijna altijd. En anders zwaaien wel.

Photo by Jenny Ueberberg on Unsplash