De taaltrein

3 april 2019

Mijn kleinzoon drukt zich voor zijn leeftijd zeer genuanceerd uit en daardoor vergeet ik wel eens dat hij nog geen zes is.

Onlangs stonden we voor een gesloten overweg op de terugweg van school. Hij zat zoals altijd in het voorzitje op mijn fiets en wachtte samen met mij op de trein.

‘Kijk, daar komt hij!’ wees ik.

Hij knikte aandachtig. ‘Het is een betere trein’, zei hij.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. Waarom was deze trein beter dan een andere? Het was een doodgewone trein met een hele reeks wagons vol bakken voor het vervoer van onbestemde materialen. Maar dan ging me opeens een licht op en besefte ik welke kronkel zijn taalhersentjes maakten. Mijn kleinzoon staat namelijk niet graag voor gek.

‘Je bedoelt: een goederentrein’, zei ik. Wellicht had hij ooit ‘goeder’ gebruikt in plaats van beter en was daar toen om uitgelachen. De term ‘beter’ had hij dan opgeslagen als de enige juiste versie. ‘Goeder’ was sindsdien verbannen uit zijn woordenschat. En dus corrigeerde hij ook de term ‘goederentrein’.

Het is ook een raar woord, die goederen. Je gebruikt het verder in het dagelijks leven bijna nooit. Ik associeer het steevast met netto, bruto en tarra. Misschien was dat voor mij de eerste keer dat ik over goederen hoorde in de klas. Elk stel hersenen heeft zijn eigen kronkels.

Misschien is dat nog wel het leukste aan opgroeiende kinderen, dat je af en toe kunt horen hoe ze denken. Soms zie je de radertjes bijna letterlijk in elkaar grijpen. Soms haperen ze even, maar ze herpakken zich altijd.

De mens heeft vele wonderlijke eigenschappen. Maar dat hij kan spreken blijft voor mij toch de meest verrukkelijke.