De tweede verdieping

8 april 2020

Twee partners die samen thuis werken, het is voor heel wat mensen een nieuw verschijnsel. Zeker als er ook nog kinderen moeten gemanaged worden, vraagt het veel creativiteit en aanpassingsvermogen.

Maar zelfs mijn man en ik, die al jarenlang gewoon zijn om meerdere dagen per week samen thuis te werken, moeten wennen. Vroeger hadden we allebei elke week ook andere dingen te doen. Lessen geven buitenshuis, een vergadering bijwonen, een lezing geven, met een enthousiaste groep plannen maken, vrijwilligerswerk doen op een plek met veel mensen. Dat is allemaal weggevallen.

Ons hele werk speelt zich nu binnenshuis af. Gewoonlijk zitten we tegenover elkaar aan een groot houten tweepersoonsbureau met uittrekplanken en laden langs alle kanten. Het heeft ooit nog op een ministerie gestaan, voordat ze daar omwille van brandvoorschriften moesten overschakelen op metalen meubilair. Het probleem is dus niet dat we het vreemd vinden om tegenover elkaar te zitten werken. Het probleem is dat we nu elke dag helemaal hetzelfde meemaken.

Anders vertelden we elkaar bij de maaltijd over onze wederwaardigheden elders. We gaven elkaar steevast feedback en lachten om typische voorvallen. Maar nu lezen we dezelfde nieuwsflashes en betrappen we er onszelf op dat we die volledig overbodig aan elkaar beginnen te vertellen. We voelden allebei aan dat het op die manier niet nog wekenlang zou goed gaan.

Maar we hebben er iets op gevonden. Op de tweede verdieping van ons rijtjeshuis staan nog een paar kinderkamers leeg. Er is er zelfs eentje met een perfect bureau. En dus verhuis ik mijn groot scherm en mijn oplader naar boven. De extra zon krijg ik er gratis bij. En raar maar waar, het lijkt alsof we nu weer elk ons eigen verhaal hebben als we samen gaan eten. Bovendien storen we elkaar niet bij het online lesgeven, skypen, zoomen of gewoon bellen.

Soms helpen kleine aanpassingen om de illusie te wekken dat het leven al bij al normaal blijft. Ik ga nu naar kantoor op de tweede verdieping. Zoals we ook picknicken in ons tuintje. Wie zoals ik graag en veel leest, is het gewoon om op reis te gaan in andermans hoofd. Ook dat helpt om er even tussenuit te zijn. We halen het wel, het einde van de crisis. Stap voor stap. Al moet ik daarvoor soms de trap op naar de tweede verdieping.