De zanger en de bietenboer

9 mei 2023

In onze stad is er elk jaar een festival van oude muziek. Voor mij is dat telkens het dichtste dat ik in dit leven bij het paradijs kan komen.  Een handvol zangers vullen de kerkruimte met klanken die je frontaal in je ziel raken. Je komt los van de wereld en je zweeft iets meer dan een uur tussen de vleugels van de hemelse engelenkoren.

Ondertussen heb ik meer dan voldoende tijd om de gezichten en de lichaamsbouw van de zangers te bestuderen. Hebben zangers een typisch uiterlijk? Het is toch een uitermate fysiek beroep? Het valt zeker niet meteen op. Er zijn grote en kleine mensen bij, stevige en frêle, in zichzelf gekeerde types en figuren die minzaam glimlachend bij elk lied contact maken met hun publiek.

Er zijn donkerharigen, blonde en rosse zangers, met of zonder krullen, met gekortwiekte kapsels, lange losse haren of artistieke staartjes. Er zijn zelfs kalende zangers. Ze wiegen hun hoofden op de maat van de melodie. Allemaal slagen ze erin om hun bezigheid – met open mond voor een publiek staan – er elegant en verfijnd te doen uitzien.

Tot mijn blik valt op een kerel die er qua fysiek niet echt bij lijkt te passen. Hij heeft een vierkante kop en een stierennek. Hij houdt met zijn korte armen de partituur voor zijn brede borstkas. Zijn priemende oogjes kijken in het rond zoals een boer die op een tractor zit. Hij ziet eruit als een echte bietenboer, doortastend en onversaagd, zeker van zijn stuk, honderd procent betrouwbaar. Toch vult ook hij met een hemelse stem de ruimte tussen de kerkpilaren.

Mensen blijven me altijd verrassen. Je weet nooit wat er in hen leeft, je ziet niet zomaar waartoe ze in staat zijn. Mensen kunnen alles en nog veel meer.

(Afbeelding van Greg Montani via Pixabay)