Denken aan de dood

13 oktober 2019

We hadden het er onlangs over met een groep vriendinnen: is het goed om regelmatig aan je eigen dood te denken? Of kun je daar maar beter niet te veel mee bezig zijn?

De herfst is nu eenmaal de tijd van het jaar waarin dat soort onderwerpen al wat makkelijker in je hoofd schieten. Gewoonlijk hebben we vrolijkere gespreksthema’s.

Enkelen van ons vonden dat denken aan je dood iets heel nuttigs was. Het hielp hen om niet bezig te zijn met onbenulligheden. Om niet te gaan stressen over dingen die het niet waard zijn. Om alles in het uiteindelijke perspectief te zien. Bij moeilijke keuzes hielp het hen om zich af te vragen wat ze daarvan op hun sterfbed zouden vinden.

Anderen zagen het niet zo zitten om dagelijks met de dood bezig te zijn. Zij wilden vooral aandacht schenken aan het leven. Ze hadden het gevoel dat de dood veel zou lamleggen van waar zij nu met plezier tijd en energie in staken. Dat de dood veel zou relativeren van wat nu voor geluk en liefde zorgde. Ze wilden die dood daarom niet te dicht in de buurt, toch niet elke dag.

Uiteindelijk stonden we niet zo ver van elkaar als het leek. Juist omdat de dood uiteindelijk onze enige zekerheid is, voor alle mensen zonder onderscheid, zijn we verbonden met elkaar. En beseffen we vlijmscherp hoe onmisbaar liefde en goedheid is. De kleine dingen waarmee we voor elkaar elke dag het leven leefbaar houden.

Sterk als de dood is de liefde. Binnenkort zien we dat op een kerkhof vol bloemen. Maar intussen ook elke dag in onze keuken, op straat, in de kerk of op de bus. De wereld is vol mensen om van te houden, ook al gaan we allemaal ooit dood. Of misschien juist daarom.

(Kerknet.be 13 oktober 2019, afb. van Reimund Bertrams via Pixabay)