Kolet Janssen

auteur

Donor

3 januari 2023

Bij het aanmaken van een nieuw mapje voor 2023 ontdek ik dat ik al vijf jaar blogteksten schrijf en de wereld instuur. Vijf jaar lief en leed delen met wie het wil lezen: wat doet dat met een mens?

Meteen schiet me het beeld te binnen van een bloeddonor. Op gezette tijden gaat die naar het donorcentrum om bloed of plasma te geven. Je gaat in een makkelijke zetel liggen, je wordt geprikt en aangesloten en je wacht tot het kostbare goedje is opgevangen. Je blijft nog even zitten om op je positieven te komen en dan stort je jezelf weer in de drukte van het normale leven. Je hebt geen idee wie er precies met jouw bloed wordt geholpen, maar je vertrouwt erop dat het wel ergens goed terecht komt. Je lichaam vult automatisch je bloedvoorraad weer aan en zo kun je verder.

Precies zo is het met stukjes schrijven. Zo’n drietal keer per week schud ik er eentje uit mijn mouw, kauw er eentje uit mijn pen of tokkel er een op mijn toetsenbord. Meestal dat laatste. In de loop van het dagelijks leven schieten mij op de verrassendste momenten dingen te binnen waarover ik weleens wil nadenken en schrijven. Die noteer ik ijlings in een piepklein notaboekje. Het zijn knolletjes waarvan ik later soep hoop te koken. Soms vergaan of beschimmelen de knolletjes en moet ik ze weggooien, soms krijgen ze in mijn hoofd scheuten en dan ga ik ermee aan de slag.

Een stukje schrijven is voor mij altijd een moment om even stil te staan. Bij iets of iemand. Bij een gevoel of een ervaring. Bij een oprisping of een reactie. Bij een nieuwsflits of een getuigenis. Bij iets dat opvalt, al weet ik lang niet altijd niet waarom.

Het schrijven komt na het denken. Altijd haal ik er iets voor uit mijn ziel. De ene keer moet ik al dieper graven dan de andere. Zo heeft elk stukje zijn kostprijs. Daarna schaaf ik mijn blogje bij tot de soep precies goed gekruid is. Dan post ik het en laat ik het los.

Na afloop ben ik vaak een beetje leeg. Een beetje duizelig in mijn hoofd. Net als een bloedgever misschien. Maar ik weet dat er vanbinnen automatisch wordt aangevuld. Dat er een nieuwe voorraad groeit om te delen.

Ook dit jaar hoop ik verder te bloggen. En ik wens al mijn lezers alvast alle goeds in het nieuwe jaar!

(Afb. van Hush Naidoo Jade via Unsplash)

4 reacties op “Donor”

  1. Annemie schreef:

    Dag Kolet, ik hoop dat je nog héél lang verdergaat met je blogteksten. Je observaties doen me vaak glimlachen. Andere zetten me soms even aan het denken. En in sommige vind ik me niet terug. Maar elke keer als je blog in mijn brievenbus valt, ben ik nieuwsgierig om je prachtig geschreven stukjes te kunnen lezen. Dank daarvoor en ook voor U en uw gezin alle goeds in 2023 gewenst!

  2. Rita schreef:

    De ‘knolletjes’ zorgen voor een lekkere, warme soep met heerlijke en pure ingrediënten. Bedankt en alle goeds voor jou & je dierbaren, voor hen, voor de aarde…

  3. Frans schreef:

    De leeftijdslimiet op bloedgeven is vervallen. Voor blogteksten ook, hopen wij

  4. Rita schreef:

    Laat de knolletjes maar sudderen en het worden lekkere soepjes met de gepaste kruiden.
    Ik hou ervan.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.