Dur de comprenure
1 augustus 2019
Als iemand iets niet meteen snapte, zei mijn moeder steevast minachtend dat hij of zij ‘dur de comprenure’ was. Traag van begrip zijn was in haar ogen bijna een misdaad. Aan dergelijke mensen wilde zij haar kostbare tijd niet verspillen.
Inmiddels is zij regelmatig zelf ‘dur de comprenure’ geworden en betrap ik er mijzelf op dat ik me er ook aan erger. En dat brengt me bij de vraag: kun je geduld oefenen?
Ik heb altijd gedacht dat mensen spontaan geduldiger werden bij het ouder worden. Maar in mijn eigen hart merk ik daar tot nu toe niet veel van. Soms lijkt het juist alsof ik mijn gestadig korter wordende levenstijd helemaal niet meer wil verspillen aan onbegrip of misverstanden. Het moet vooruitgaan, nu meer dan ooit!
Toch vind ik geduld een bijzonder mooie deugd. Ik geniet er echt van als iemand mij met geduld benadert en mij de tijd gunt om op mijn eigen tempo dingen te verwerken of uit te voeren. Maar dat betekent blijkbaar niet dat ik het automatisch zelf als eigenschap begin te kweken.
Soms kan ik wel geduldig zijn. Als ik me realiseer dat iets niet meer tijdens mijn leven in orde zal komen. Dat ik mijn steentje kan bijdragen, maar niet meer dan dat. Dat anderen na mij op hun manier aan die goede zaak zullen verder werken. Een rechtvaardige verdeling van de rijkdom bijvoorbeeld, of een duurzaam omgaan met onze planeet.
Als ik eerlijk ben, weet ik dat dit voor alles in het leven geldt. Er is zo weinig dat we zelf helemaal in de hand hebben en kunnen afronden, ook al denken we van wel. Dus oefen ik een glimlach als ik aan de kassa achter iemand sta die ongelooflijk zit te treuzelen. Ik wacht zonder opjutten als mijn kleinzoon eerst alle stippen op zijn T-shirt wil tellen voordat hij zijn jas aantrekt. En ik leg voor de zeventiende keer aan mijn moeder uit wat er met haar huis gebeurd is.
Af en toe struikel ik en verlies ik al mijn zorgvuldig opgespaarde geduld. Maar het gaat langzaam beter. Ik heb geduld met mezelf 😉
(Afb. van Peter Fischer via Pixabay)
;)
;)
;)
;)
;)
Beste Kolet,
Nog een paar uren in Kolkata, rustig terugblikkend op de voorbije weken, de vele gebeurtenissen, de ontmoetingen en ervaringen. Dankbaar om alles wat ik weer mocht ontvangen.
En dan verschijnt daar zomaar ongevraagd, jouw blog over “dur de comprenure” en “geduldig zijn”. Nog meer om over na te denken! En dan denk ik ook …
Mijn geduldig-zijn lijkt afhankelijk van de situatie, de omstandigheden, van de context en het onderwerp. Na weken samenleven en werken met mensen in armoede, na de zovele confrontaties met schrijnende armoede gebaseerd op onrechtvaardigheid, is mijn geduld helemaal op en ben ik werkelijk “dur de comprenure”.
Ik wil niet begrijpen waarom zovelen blijven geloven in een financieel-economisch systeem waarbij nagenoeg de helft van de wereldbevolking in armoede leeft en dagelijks moet vechten om te overleven. Werkelijk niet wetend wat ze morgen gaan eten, gaan doen. Een dergelijk systeem kan niet het juiste zijn of vergis ik mij? Ik wil niet begrijpen waarom politici niet onmiddellijk samen rond de tafel gaan zitten en spoed zetten achter een nieuwe regering wanneer meer dan 860.000 medemensen in België in armoede leven. Voor dit alles ben ik “dur de comprenure”, dit kan en wil ik niet begrijpen. Het is een “heilige onrust” die ik niet wil loslaten en eerlijk nog lang wil behouden. Ik hoop dat vele mensen met mij deze “onrust” willen vastpakken.
Jouw gedachte: “Er is zo weinig dat we zelf helemaal in de hand hebben en kunnen afronden …” brengt even rust, maar niet voor lang … want ook ik denk: dat kunnen we wel !
Ik hoop dat de andere levensterreinen waarop ik wel geduldig kan zijn en ben, mensen en situaties waarvoor ik wel begrip wil en kan opbrengen, het evenwicht bij mij zullen herstellen zodat andere mensen niet te veel geduld moeten hebben met dat “manneke, dur de comprenure”.
Kolet, dank voor je inspirerende gedachten. Ik blijf ze geduldig volgen!
Bij leven en welzijn wellicht tot zondag.
Van harte, een warme groet.
Bart
Wat een prachtfoto bij je zo wijze tekst. Het beoefenen van geduld is ook een Franciscaanse wijsheid. Geduld en nederigheid horen samen, zegt Franciscus. In geduld schuilt zoveel liefde. Maar ik erken: het vraagt oefening en een breed bewustzijn dat relativeert…
,