Een baby in het woonzorgcentrum

14 juli 2022

Het lijkt wel alsof we de zon onder onze arm hebben meegenomen. Mijn dochter en ik lopen door de gangen van het woonzorgcentrum, op weg naar de kamer van mijn moeder. Voor ons uit duwen we het wandelwagentje van mijn kleindochter.

Twee stokoude mannen buigen zich geïnteresseerd over de baby, die met grote ogen naar hen opkijkt. Iets verderop lacht ze voluit naar een oude mevrouw die haar toespreekt. Ze trappelt met haar beentjes en maait met haar armpjes als een verzorgende arm in arm met een wazige mevrouw voorbijkomt en even halthoudt.

En telkens opnieuw is er de vraag: ‘Laat je haar niet hier? Mag ze niet blijven? Wij zullen goed voor haar zorgen!’

Mijn moeder geniet van de update van het viergeslacht. De kleine Eva zit een hele tijd op haar schoot. Haar overgrootmoeder bewondert haar haartjes, haar mollige armpjes en beentjes, haar oogjes. Ze is verguld met haar glimlachjes en kijkt goedkeurend toe als ze drinkt.

Dan gaan we wandelen, buggy en rolstoel naast elkaar.

En steeds opnieuw zeggen de bewoners in de gang: ‘Laat ze maar hier blijven!’

Mijn dochter begint steeds sneller ‘neenee’ te zeggen, alsof ze de hunkering van de oude mensen voelt en er maar nauwelijks tegenop kan.

Er is niets waar stokoude mensen zo blij van worden als van nieuw leven.

(Afb. van Paolo Bendandi via Unsplash)