Een beeld van jezelf

31 augustus 2021

Onlangs kreeg ik een link toegestuurd naar de opname van een lezing over David die ik had gegeven. Ik kon als ik dat wilde een uur lang naar mezelf kijken en luisteren.

Zoiets roept bij mij altijd dubbele gevoelens op. Langs de ene kant heb ik geen zin om mijn voorbije foutjes of gestuntel onder ogen te moeten zien zonder er nog iets aan te kunnen veranderen. Het is namelijk onherroepelijk te laat. Wat ik ook denk over hoe ik dat beter had kunnen aanpakken, het helpt helemaal niets meer.

Langs de andere kant ben ik er toch ook nieuwsgierig naar om te zien wat voor iemand ik blijkbaar ben in de publieke ruimte. Mijn stemintonatie, mijn uitspraak (wat een rollende ‘r’!), mijn handgebaren en glimlachjes, ik probeer ze objectief te observeren.

Ik ken dat mens op het scherm natuurlijk door en door. Ik ga al jarenlang met haar door het leven. Ik weet precies in welke centimeter van haar middenrif haar zenuwen in de knoop zitten. Ik zie wanneer ze bijna iets vergeet of opeens begint te twijfelen aan wat ze wil zeggen. En ook hoe ze heldhaftig standhoudt en haar publiek probeert te bewerken.

Ik bekijk lang niet alles, maar genoeg om me een beeld te kunnen vormen van wie ik was. Ik aai mezelf over de bol. Het ziet er min of meer ok uit.

Gelukkig verdwijnt de opname na twee weken van het internet. Want stel je voor dat ik op mijn tachtigste (als ik het geluk heb om zo oud te worden) nog eens op dat filmpje zou stoten. Dat zou wellicht pas confronterend zijn! Ik moet er niet aan denken om mezelf terug te zien op mijn ‘maturiteitsexamen’ (wie kent dat nog?) of bij mijn eerste les als lerares op de middelbare school.

We leren elke dag bij. En ook al zien we er wellicht steeds minder flitsend uit, toch blijft dat overeind. Wijs worden, je hebt er een heel leven of langer voor nodig.

(Het filmpje met mijn lezing over David vind je hier, vanaf 1:14:50)

(Afb. van Murali Subramanian via Pixabay)