Een dak boven wat hoofden

28 november 2025

Na een wat langere vakantie is het fijn om weer thuis te komen in onze eigen zondagsmis. Zeker als we dan als intro het lied ‘Zomaar een dak boven wat hoofden’ van Oosterhuis zingen. Dat maakt onze hoop en ons vertrouwen wakker en opent onze harten.

We staan stil bij wat anders had gemoeten. Daar hoeven we meestal niet lang over na te denken…

We luisteren naar oude en toch springlevende teksten. We glimlachen bij het grapje dat de voorganger maakt in zijn of haar preek, maar we beseffen haarscherp hoe ernstig het is waar we hier mee bezig zijn.

We laten de stilte van God neerdalen in onze ziel. We zullen dat weer vergeten als de week vordert, maar we kunnen telkens opnieuw komen.

We klampen ons vast aan Jezus die ons handvaten geeft om te leven als kind van God, of dat tenminste te proberen.

We doen wat Hij ook heeft gedaan: we breken samen het brood. Nog steeds, na al die eeuwen. Is dat op zich al geen wonder?

Na afloop doen we onze duit in het zakje en praten bij met elkaar. We horen van elkaar waarvan we wakker liggen en waar we onze beste krachten aan besteden.

We zijn misschien een wankel groepje apostelen, maar we doen ons best. En Jezus is er altijd bij. We houden ons recht aan Hem en aan elkaar.

En zo doen we telkens opnieuw ‘wat ondenkbaar is’. Soms tegen beter weten in.

(Ademtocht nov. 2025, photo by Clay Banks on Unsplash)