Een gebrek aan vaders

11 juni 2019

Tijdens een kort verblijf in het Vaticaan logeerden we in het Domus Sanctae Marthae, waar tegenwoordig ook de paus woont. Bij de maaltijden schoven we aan bij de andere gasten ‘di passagio’ aan grote ronde tafels. Monseigneurs in alle formaten en met uiteenlopende versierselen maakten vriendelijk kennis en vertelden waar ter wereld zij de kerk dienden. Met elkaar spraken ze voornamelijk Italiaans, waarvan ik dus slechts af en toe een woord kon opvangen. Maar de algemene toon waarmee ze elkaar begroetten, was er een van ‘jongens onder elkaar’. Hoewel de meesten de vijftig al lang voorbij waren, gedroegen ze zich nog altijd een beetje als jonge hondjes. Met een steekspel van woorden, grapjes en allusies, met overdreven gebaren en lachjes, had het geheel iets heel oppervlakkigs en bevreemdends.

In het Vaticaan kun je minder dan vroeger wellicht, maar toch nog steeds, in een geïsoleerde wereld leven, waarbij je kunt vermijden om gewone gelovigen en hun aardse problemen onder ogen te komen. Nu zitten we allemaal op een bepaalde manier wel in aparte wereldjes: de kunstscène, het onderwijs, de medische stand, managers van banken en grote bedrijven, onze eigen bubbel op Facebook en noem maar op. Maar de wereld van het Vaticaan is toch nog anders. Urenlang brak ik me het hoofd om de vinger op het verschil te kunnen leggen, tot ik het opeens wist.

Bij het publiek dat aan tafel aanschoof was er een bijna totaal gebrek aan vaders. Er waren ook weinig vrouwen, maar dat had ik al ingecalculeerd. De zusters die er waren gedroegen zich bovendien deels als huppelende meisjes, al waren er ook andere. Er waren een paar gewone vrouwen die een serieus baantje bij de kerk hadden. Al zijn er daarvan nog altijd veel te weinig.

Maar de mannen waren bijna altijd deel van de clerus. Hun verantwoordelijkheden waren nooit erg concreet. Ze waren haast allemaal bezig met het regelen van regelarijen. Ze hadden geen partner waarmee ze een huishouden draaiende moesten houden, geen zorgen om woning, was of schoonmaak, geen kinderen die konden ziek worden of hun studie verknallen of een raar lief tegenkomen. Al die dingen waarvan ouders overal ter wereld kunnen wakker liggen en wat ze alleen met elkaar kunnen delen. Daarvan hadden die monsignores geen flauw benul.

Een stevige dosis vaders toevoegen aan dat clubje, en als het kan een dito portie moeders, en het zou een heel andere wereld worden. De kerk zou zich vanzelf meer focussen op de essentie, want daar heeft elke ouder jarenlange oefening in. Wie weet gaan we daar ooit weer naartoe.

(Afb. van Waldo Miguez via Pixabay)