Een hand op je buik

19 december 2021

Mijn man merkte onlangs op dat zwangere vrouwen met grote regelmaat een hand op hun buik leggen. Alsof ze even hallo willen zeggen aan dat mensje-in-de-maak. Alsof ze hem bij de les willen houden of haar verder het leven in willen roepen. Alsof ze met die kleine buikbewoner al een nauwe band hebben en dat is natuurlijk ook zo.

Voor de buitenwereld heeft dat gebaar altijd iets geheimzinnigs. We zijn getuigen van een uitwisseling waaraan we niet kunnen deelnemen. Een gesprek dat onze zintuigen te boven gaat.

Heel wat mensen willen graag voelen aan een zwangere buik en soms doen ze het ook. Ook al kennen ze de vrouw in kwestie niet of nauwelijks. Die zwangere buik is een soort gemeenschappelijk goed van de mensheid. Een nieuwe mens in wording, dat is iets wat ons allemaal aanbelangt.

Nog wonderlijker dan een zwangere vrouw zijn twee zwangere vrouwen. Ze begrijpen elkaar soms zonder woorden. En wie weet wat die kleine baby’s daar al van merken?

Iets dergelijks stel ik me voor bij de ontmoeting van Maria en Elisabet. De jongere vrouw, die nog niet zo ver gevorderd is in haar zwangerschap, komt een handje helpen bij de oudere vrouw die al een zwaardere last te dragen heeft. Allebei met een buik vol leven en een hart vol hoop. En zoals alle zwangere ouders dromen ze van een betere wereld, waar het goed leven zal zijn voor iedereen.

In elke tijd van het jaar zijn er vrouwen zwanger. Het minste wat we voor hen kunnen doen, is werken aan die betere wereld. Niet uitstellen, want straks is het Kerstmis.

(Kerknet.be 19 december 2021, afb. van Juli Kosolapova via Unsplash)