Een jaar later

11 maart 2021

Vandaag exact een jaar geleden ging ik op bezoek bij mijn moeder in het woonzorgcentrum. Ze was de dag erop jarig en in onze familie vieren we verjaardagen steevast de avond voordien. Met bijpassend liedje ‘Heden is de avond, morgen is de dag…’

Een bezoekverbod hing al in de lucht, met het oprukkende virus toen nog vooral enkel op het journaal. De dag erop, op de 93^ste verjaardag van mijn moeder, ging het woonzorgcentrum op slot. Met onmiddellijke ingang werd mijn moeder van de buitenwereld geïsoleerd. Er waren geen activiteiten meer en ze mocht niet meer aan tafel eten bij de anderen. Ze moest op haar kamer blijven en wachten. De krant, de tv en de telefoon werden haar lijntjes met de buitenwereld.

Het was koud en guur en aanvankelijk vond ik het niet slecht dat mijn moeder een poosje binnen moest blijven. Veilig tegen dat onbekende virus, dachten wij. In de winter was het sowieso moeilijker om iets leuks te maken van de bezoekjes. Wist ik veel dat het tot juni zou duren voordat ik haar weer in levenden lijve zou kunnen ontmoeten.

We zijn een jaar later. Mijn moeder werd niet ziek, al stierven er tientallen medebewoners. Ze is inmiddels tweemaal gevaccineerd en het leven herneemt beetje bij beetje de normale plooi. Bezoek is nog wat beperkt, maar de grote afzondering van vorige lente is gelukkig voorbij.

Vandaag, net geen jaar na de eerste lockdown, rijd ik zelf naar het vaccinatiecentrum, waar ik mijn eerste dosis zal krijgen. Als vrijwilliger in een ‘Huis van het Kind’-filiaal ben ik nu aan de beurt. Zodat we kunnen heropenen en mensen helpen om wat minder tegen muren op te lopen.

Een jaar later en er zijn al een stel goed werkende vaccins. Er is veel miserie gekomen met corona. Maar vandaag ben ik dankbaar en trots om een mens te zijn. Als het moet, als het kan, zijn we tot veel in staat.

Mijn moeder wordt morgen 94. Het afgelopen jaar was een van de vreemdste uit haar lange leven. Maar ook dat gaat voorbij. Ze gaat weer elke week naar de geheugentraining en speelt rummikub met een clubje collega’s tot ver in de avond. Corona heeft haar niet kleingekregen. Wij houden het dus ook nog wel even vol.

(Afb. van Marina Bridger via Pixabay)