Een kastanje in je zak

3 november 2022

Het is een oude gewoonte om ergens in de herfst een glanzende kastanje op te rapen en die in mijn jaszak te stoppen. De volgende weken als ik toevallig mijn handen in mijn zakken stop, kom ik die kleine verrassing telkens weer tegen.

Het belet je om weg te zweven van de aarde. Het houdt je met je voeten op de grond, tussen de wortels en de kevers.

De vorm van een kastanje zit daardoor precies in mijn vingers. Ik voel meteen het verschil tussen een tamme kastanje en een paardenkastanje. Het scherpe puntje met de piepkleine franje aan de eerste, de ruwere plek aan de onderkant van de andere. De afgeplatte vlakken van de eerste, de ronde bobbels van de andere.

Een maand later is de glans vervaagd en gooi ik de doffe kastanje weer tussen de bomen.

De seizoenen kun je zien en ruiken, maar je kunt ze ook voelen.

Rimpelige appeltjes in de winter. Donzige wilgenkatjes in de prille lente. Dikke, haast uit hun vel barstende kersen in de zomer. En glimmende kastanjes in de herfst.

Veel meer dan de andere seizoenen is de herfst een tijd voor rapers en verzamelaars. Kleurige bladeren en dennenappels, eikels en beukennootjes, rode meidoornbessen en witte klapbessen, helikoptertjes van de esdoorn, hazelnoten en elzenvruchtjes. Zoveel kleuren en vormen.

Het is alsof we door te rapen, te voelen en te kijken willen bewijzen dat we er ook bij horen. Want ook wij mensen zijn er in alle kleuren en vormen, in alle smaken en geuren. Het hele jaar door.

(Afb. van Karolina Badzmierowska via Unsplash)