Een kerkelijk familiebedrijf

17 maart 2019

Er zijn momenten geweest in mijn leven dat ik het jammer vond dat we geen thuisbedrijfje hadden. Een bakkerij of een boerderij of een kapperszaak. Niet dat ik voor één van deze beroepen ook maar de geringste aanleg vertoon. Maar het leek me leuk om samen met partner en opgroeiende kinderen een zaak draaiende te houden. Samen iets op te bouwen, samen oplossingen te zoeken voor onverwachte problemen, in te springen voor elkaar en elkaar te ondersteunen waar het nodig was. En samen te genieten van het succes. De warmte en veiligheid van een familienetwerk, ook op het werk. Ik heb er waarschijnlijk een veel te romantisch beeld van.

Mijn man vond dat het runnen van een gezin met zes kinderen op zichzelf al iets weghad van het leiden van een KMO. En onze ouder wordende kinderen stonden wellicht niet te trappelen om hun eerste stappen op de arbeidsmarkt binnen het gezin uit te oefenen, maar een mens mag al eens dromen.

En zelfs in de geloofsbranche zijn er op dat vlak mogelijkheden. Onlangs hoorde ik dat het voor een pope van een orthodox-christelijke kerk heel gebruikelijk is om vrouw en kinderen mee in te schakelen voor het verzorgen van de eredienst en de pastoraal. Bij vieringen die meerdere uren duren kan het zeker van pas komen om al eens afgelost te worden. En een extra paar ogen van een partner die je attent maakt op iemand die iets van je nodig heeft, zou vast elke priester of pastor van pas komen.

Als je het op die manier invult, is het celibaat helemaal geen belemmering van het priester- of pastorschap, integendeel. Natuurlijk ben je als getrouwde priester of pastor met een gezin niet altijd volledig beschikbaar, maar hoeft dat wel? Ik verwed er een groot vat wijwater om dat de voordelen ver opwegen tegen de nadelen. Een partner die mee dingen signaleert, een stel kinderen die je betrokken houden bij de leefwereld van jongeren, een baby die je duidelijk maakt hoe kribbig mensen kunnen worden van te weinig nachtrust. En verder de oneindige soepelheid die je als partner en zeker als ouders aan de dag moet leggen voor alle onverwachte dingen die er elke dag opnieuw gebeuren en die je zorgvuldige planning telkens weer volledig in de war kunnen sturen. Dat alles zijn sterke extra troeven voor het pastorale werk.

Je leert aan den lijve om begrip op te brengen voor alles wat menselijk is. En als het goed is, kom je aan de lopende band genade tegen, in alles wat je krijgt en in alles wat je mag geven. Natuurlijk en gelukkig hebben celibatairen ook vrienden, die als sparring partners optreden. Maar in een vaste relatie en een gezin is het toch nog net iets minder vrijblijvend.

Niet alleen de partner, ook de opgroeiende kinderen van een pastor zouden hun toestemming moeten geven en ook mee ingeschakeld kunnen worden, als ze dat willen. Een pastorie vol leven, het warme hart van een pastorale zone.

Familiebedrijfjes zijn sterk en vindingrijk. Ze passen zich aan aan de veranderende omstandigheden. Ze bouwen een heel netwerk om zich heen. De kerk zou er heel anders uitzien als gezinnen er op die manier in zouden betrokken zijn.