Een ouderwets beroep

25 maart 2021

‘Binnenkort zijn er geen leerkrachten meer nodig, dan verloopt heel het onderwijs online! Naar school gaan is zo ouderwets!’ Dergelijke uitspraken kreeg ik vroeger als leerkracht wel eens te horen. Vooral van mensen die totaal geen verstand hadden van kinderen, jongeren en opvoeding.

Meestal waren het mensen die een baan hadden in wat ze zelf belangrijkere sectoren vonden: het bankwezen of de ICT-sector. Het was onbegonnen werk om hen op andere gedachten te brengen.

Misschien heeft corona daarin toch verandering gebracht. Want een aantal van die mensen heeft een tijdlang mee het eigen kroost in leermodus moeten houden. Meestal gesteund door input vanuit de school. Natuurlijk hadden ze veel kritiek op de ontoereikende computervaardigheden van het onderwijzend personeel. Maar na verloop van tijd bleek dat toch niet het enige probleem.

Om kinderen en jongeren enthousiast, actief en gemotiveerd te houden, is er meer nodig. Heel wat leerkrachten slagen daarin, zelfs in deze moeilijke omstandigheden. Dat alleen al is een medaille waard. Of liever nog een dosis blijvende waardering, ook in de toekomst.

En verreweg de meeste kinderen snakken naar contactonderwijs: voor de vrienden en zelfs voor de lessen. Een goede les leert je bijna moeiteloos iets bij. Schermen zijn daarbij een prachtig hulpmiddel, maar niet meer dan dat. Je kunt ermee inoefenen, differentiëren, prikkelen, en nog veel meer. Maar zonder een leerkracht die precies weet wie met welk onderdeel te stimuleren valt, heb je er weinig aan.

Ik zie de leerkrachten dus nog niet zo snel verdwijnen uit het onderwijs. Integendeel, met meer mensen in de klas kan er nog beter worden ingespeeld op wat elk kind nodig heeft. Geen enkele leraar hoeft nog opmerkingen te pikken die zijn beroep onnodig of overbodig verklaren. Dat is – met dank aan corona – nu wel bewezen.