Kolet Janssen

auteur

Een tafel groot

3 mei 2019

Mijn moeder heeft haar hele lange huwelijksleven gewoond in een huis met vele kamers. Naast de keuken, de woonkamer en de badkamer waren er vier slaapkamers, een bureau, kelders, een zolder, een dubbele bergruimte en een garage. Alles stond vol met kasten waarin de spullen ordelijk volgens een heldere logica waren geschikt. De kleerkast voor de kleren van mijn vader en haarzelf werden tweemaal per jaar gewisseld met de inhoud van de kast in de logeerkamer. Zo hoefden winter- en zomerspullen niet tegelijk in de kast. Er was een plank voor kerstspullen en een voor attributen voor zomerse picknicks. Er was een voorraad aan handdoeken en ondergoed. Mijn moeder wist alles te vinden.

Maar de kasten op haar kamer in het rusthuis beschouwt ze niet meer als haar eigendom. Als de deuren opengaan, kijkt ze met verwondering naar de inhoud. Het zijn nochtans haar vertrouwde kleren die we er samen hebben ingestopt. Als ik bij regenweer een paraplu zoek, zegt ze stellig dat ze die niet heeft. Terwijl ik hem meteen vind en tevoorschijn haal. Ze opent die kastdeuren ook niet om er iets uit te halen. Wat ze nodig heeft, legt ze op haar tafel. De post, een breiwerk, papieren allerhande, extra koekjes van bij de koffie, lege bekertjes van haar medicijnen, de radio, de foto van mijn vader, de telefoon, de afstandsbediening van de tv, een plantje dat niet in de zon mag staan, haar woordzoekerboeken, haar tijdschriften van de vrouwenvereniging, haar dagboek waarin steeds meer lege pagina’s opduiken, een kunstbloem die ze gewonnen heeft bij het kienen, enzovoort.

Als ik bel of op bezoek kom, scharrelt ze wat rond in die chaos en plukt er iets uit om bij stil te staan. Alsof ze een concreet aanknopingspunt nodig heeft om überhaupt te kunnen praten.

Haar wereld is klein geworden, niet meer dan een tafel groot. Het lijkt alsof de dingen zichtbaar moeten blijven om in haar hoofd aanwezig te kunnen zijn. Wat in de kast zit, is verdwenen uit haar blikveld en dus uit haar geheugen. Hoe lang zal ze die tafel nog aankunnen? En wat is het volgende stadium?

Alleen als we naar het dorp rijden waar ze haar kinderjaren doorbracht, kan ze over alles tot in de details te vertellen. Ze kent de weg naar school nog en weet waar en bij wie ze voor schooltijd boter moest leveren. En hoe ze dan de hele schooldag lang zorgvuldig op het geld moest passen. Net zo zorgvuldig als ze nu probeert om op haar herinneringen te passen. Al is die strijd bij voorbaat verloren.

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.