Een tiende seconde

25 juli 2019

Onze jongste zoon wordt vandaag 28. Ik heb hem een babyfoto van hemzelf geappt, waar hij met vrolijk wuivende witte pluimhaartjes op de buik van zijn vader zit.

Volwassen kinderen hebben went nooit helemaal. Natuurlijk zie je als moeder of vader je kinderen elke dag groeien en bijleren. Je bent verrukt als ze rechtop kunnen zitten, kruipen, lopen, ‘mama’ zeggen en zelf met een vork eten. Je ziet hoe ze leren lezen en rekenen, fietsen en autorijden, Engels spreken en verliefd worden. De bewijzen krijg je elke dag voorgeschoteld: ze kunnen dat allemaal.

Het wordt helemaal te gek als je ze meemaakt wanneer ze een lezing geven voor hun werk of hun baby wiegen. Ook dat doen ze met de grootste vanzelfsprekendheid. Je zit dan te genieten als een soort ingedikte versie van jezelf: zo trots dat het in golven van je afslaat. Maar tegelijk is er altijd die tiende seconde van ‘oei!’ Gaat hij of zij dat echt doen? Mijn kindje?! Kan dat wel?

Want jij hebt hem of haar tenslotte fruitpap gevoerd met een lepeltje. Je hebt getroost bij nachtmerries. Je hebt woordjes opgevraagd voor toetsen. Je hebt kaarsjes gebrand bij examens. Jij weet wat er allemaal gebeurd is voor hij of zij zo ver is gekomen.

Misschien is dat de reden waarom mijn moeder tot voor kort bij elke bocht waarschuwde dat ik niet te hard moest rijden, als ze bij mij in de auto zat. Ik werd er horendol van. Vanaf een bepaalde leeftijd van je kinderen is moederliefde misschien vooral iets wat je moet inhouden. Ik kan elke dag oefenen.

(Afb. van Chuck Underwood via Pixabay)